Cappuccino's, wortelsapjes en de kunst van het loslaten

Lief yogajuffie!

Wat fijn te lezen dat vlieg zich niet eronder laat krijgen door een mug! Gelukkig ben je weer helemaal opgeknapt en kun je weer genieten van alle moois dat je tegenkomt op je reis. En ja, ik geloof zeker dat de dingen die je meemaakt gebeuren om een reden, om ervan te leren en je weer verder te helpen op je pad. Je wordt er iedere keer weer een beetje sterker door. Zo zie je maar, je naaldenangst ook weer overwonnen...heb je die ook weer mooi in de pocket! Het wordt een flink 'been there done that' lijstje zo. Mooi om te lezen hoe je de training van je flexibiliteit en kracht steeds meer meeneemt van je yogamat in het dagelijks leven. Blijf ook die balanshoudingen niet vergeten...het zijn nu wel eventjes down dogjes geweest voor jou lijkt me zo..

Tijd voor some upward energy dus! Prana. Kun je nog wel een beetje ademen daar in Phnom Penh? Flowing with the breath zit er zeker in zo te lezen. Wat geweldig dat je in een yoga studio slaapt. Hopelijk wel in een heus bed en niet op een yogamatje. Je zult vast wel heerlijke dromen hebben zo. In plaats van wakker getoeterd te worden door een wekker, ontwaak je zacht van het resoneren van de OM-klanken van de eerste ochtendles stel ik me zo voor. Dit is samadhi pur sang! Wat wil een yogajuffie nog meer? Hoe zijn je eerste lessen gegaan trouwens?  

Dat brengt me terug naar mijn allereerste yoga les. Jaren geleden in ook een prachtige omgeving in Azië, aan de kust van Bali om precies te zijn. Om de hectiek van alledag te ontvluchten zat ik daar een paar weken met mezelf en mijn yogamatje, te werken aan mijn practice, te genieten van echte ananasjes en kokosnoten, bootjes op zee en dolfijnen. En lesgeven dus. Ik was nog niet klaar met mijn opleiding, maar de docent die daar lesgaf wilde een paar dagen vrij om te reizen. Of ik niet haar lessen kon over nemen? Dat leek haar echt iets voor mij en kon ik alvast oefenen. Oja en de eerste les was dan al over een uur. Maar pelan pelan, ik had toch nog alle tijd...
Alle tijd? Als een gek racete ik naar mijn hutje waar ik snel een les in elkaar flanste en me ging bedenken hoe in godsnaam alle lichaamsdelen in het Engels heten, aangezien mijn opleiding in het Nederlands was en ik niet zo snel op termen als oksel, onderste gedeelte van je scheenbeen, middenrif en bekkenbodemspier kwam. Laat staan hoe ik de energetische werking van mula bandha zou moeten uitleggen. Ok. Just breathe. Gewapend met een kloppend hart en een gevoel van niet weten (zou geweldig moeten zijn voor een yogi, maar op dat moment had ik toch iets meer behoefte aan zekerheid) stapte ik de shala in. 

En je herkent het vast wel teach.. Toen ging het gewoon vanzelf. In de meditatie zei ik dingen waarvan ik niet wist waar ze vandaan kwamen, de ananasjes schudde ik zo uit mijn mouw en als ik een term niet wist, dan zei ik gewoon even niks. Stiltemomenten horen ook bij de yogales, toch? Toen iedereen na anderhalf uur in savasana lag, zat ik op mijn mat met tranen in mijn ogen. Een enorm gevoel van dankbaarheid overviel me en het magische gevoel dat je iets doet wat bij je past. Het gevoel van verbondenheid met iets dat groter is dan wij. Het weten dat dit het is en dat er nog een hele mooie weg in het vooruitschiet ligt. Met natuurlijk zijn ups en downs. Dat is het leven. Weet jij inmiddels ook alles van ;-)

Na de yogales besloot ik mezelf te trakteren op een cappuccino in het tentje aan de overkant. Terwijl ik zo aan het mijmeren was over mijn toekomst als yogajuf, viel mijn oog op een folder. Mijn hart ging sneller kloppen. Dit was geweldig! In Cambodja was er een project opgezet, Krama Yoga, waar ze naast lessen in hun Nataraj studio in Phnom Pen, ook yoga aanbieden aan kinderen en tieners in communities. De folder bewaarde ik zorgvuldig in mijn backpack, wetende dat ik hier ooit nog eens iets mee zou gaan doen. En dat gebeurt nu. In de vorm van jou! Datzelfde gevoel van dankbaarheid en verbondenheid bekruipt me als ik me voorstel hoe je daar jouw yogapad inslaat vanaf je mat. 

Als je terug bent drinken we er samen een cappuccino op, wie weet waar dat dan weer toe leidt..

Cappuccino lijkt me nu wel erg lekker trouwens. Ik zit momenteel al een paar dagen aan de über gezonde sapjes in de Ardennen voor een Yoga Detox. Een week lang van innerlijke reiniging. Zeg maar een soort van voorjaarsschoonmaak voor mijn lijf. Vol met yoga, meditatie, wandelen en onder het genot van een tarwegrassapje de laatste ins en outs op het gebied van ayurveda te leren. Stilte in the middle of nowhere. Zijn in het moment. Zonder eten en prikkels van buiten af. Vasten en loslaten. 

Loslaten. Zo'n term die je de laatste tijd te pas en te onpas hoort. Mindstyle bladen staan er vol van, het ene boek na het andere wordt er over uit gegeven. Standaard in het vocabulaire van iedere yoga teach. En vanochtend bij mijn darmspoeling werd ik ook om de haverklap vriendelijk verzocht om lekker los te laten. Het klinkt zo simpel. Loslaten. Niets is minder waar. Ons ego houdt heel erg graag vast aan dingen, vanuit angst en onzekerheid. Het verleden trekt ons continu terug en de toekomst roept. En die monkey mind tettert ook maar door en probeert zich juist vast te grijpen aan alles wat maar voor handen is. Voor mij gaat het eigenlijk niet eens om het loslaten op zich. Als je zover bent is dat een piece of overheerlijke zelfgebakken carrotcake waar ik nu best wel zin in zou hebben. Nee, het gaat me meer om dat wat eraan vooraf gaat. Je kan pas iets loslaten als je het eerst volledig hebt vastgepakt. Het in de ogen kijken, met een milde blik, zelfs als het iets is wat je niet graag wil zien. Meestal het geval met dingen die je wil loslaten. Oude patronen en de schaduwen van jezelf. De acceptatie van dat wat er is, je ermee verbinden en het dan laten zijn. 

Niet makkelijk. Patanjali schreef er duizenden jaren geleden al over in yoga sutra's. 
Aparigraham (onthechting, begeerteloosheid) is een van de vijf yama's, de geboden waarop we met de wereld om ons heen kunnen omgaan. In sutra 2.39  zegt hij: "Zodra hij standvastig is in onbegerigheid (Aparigraha) ontwaart hij het hoe en waarom van het bestaan." 

Dus doe me nog maar een sapje dan. Iedere ochtend als er een cappuccino langskomt in mijn gedachten tijdens mijn practice verbind ik me daar volledig mee, dat snap je wel. Hoewel ik het hoe en waarom van het bestaan nog niet zo helder in de smiezen heb, kan ik je wel vertellen dat de onthouding van alle externe prikkels erg verhelderend werkt. Tijdens dit soort dagen word ik me altijd erg bewust wat de verdovende werking kan zijn van alles wat we maar in ons lichaam stoppen. Eten, drinken, maar ook dingen als oppervlakkig geklets, geschreeuw van radio en tv. En besef ik des te meer dat mijn systeem veel gevoeliger is dan ik normaal wil toegeven. Wat me uiteindelijk wel tot de essentie van mijn eigen bestaan brengt, mijn dieper liggende behoeften en mijn intuïtie die me weer in staat stelt de verbinding aan te gaan met de wereld om me heen. Ook al wil ik die niet altijd zien zoals deze is. En dan is de cirkel weer rond. Yoga, a neverending story, terwijl we juist proberen los te komen van het verhaal. Hoe paradoxaal..

Nou, ik ga dit verhaal in ieder geval loslaten nu en me weer storten met mijn theelepeltje op een heerlijk gember wortelsapje dat nu voor mijn neus staat. Ik hoop dat jij heerlijk aan het genieten bent van some lovely spicy food....met een milde blik in je ogen uiteraard ;-) 

Take care sweet sistaaaa! 

Liefs uit de Ardennen 

Anouk