Sweet home, Salt home

Van Maas naar Meer

Hellloooo madam, madam!!

Hier alle liefs uit Zwitserland! Na een kleine 2 weken in Maastricht te zijn geweest, heb ik weer het genoegen om een nieuwe plek aan te doen. Deze keer hoog in die bergen in het haus am see van mijn lieve vriendin die Maastricht heeft verlaten en de love boat naar d'r Schweissss heeft genomen. Genietend in de najaarszon met een kopje thee op haar terras, lees ik met verwondering nog eens je eerste verhaal uit Incredible India. 

Wat heb je een turbulente tijd achter de rug zeg! Terwijl ik m'n wortels voorzichtig in aanraking bracht met de Limburgse bodem, kon ik van dichtbij zien hoe jij de laatste strings die attachted waren aan je Maastrichtse hoofdstuk omver maaide. Zonder genade hup, plaats makend voor je next episode. Wat een begin van een nieuw jaar voor je he! Met of zonder werkende lucky ballooooon. The only way is up for you! Ik vond het echt heel fijn om weer samen in the same time en place te zijn, al voel ik je nabijheid ook als je er niet bent, aan de andere kant van de wereld zit, doe eens gek, in the middel of nowhere in Indiaaaa. 
Die KILI plant van je zie ik voor me als een grote bonenstaak die hoog de hemel in reikt met verschillende stationnetjes onderweg, als eindbestemming je zo naar de Kilimanjaro  schiet. Aan de peronnetjes zie ik een drukte van jawelste, mensen en kinderen die staan te popelen om zich onder te dompelen in je warme, positieve energie. Een prachtige reis, van plek naar plek , avontuur naar avontuur, met je 'thuis' verankerd diep van binnen. Ik ben heel blij voor de kinderen van  Deenabandhu. Een betere gids naar een mooie toekomst kunnen ze zich niet wensen. 

Heb je trouwens al een Indiase vervanger voor de papaya salaaaaat gevonden? Zorg goed voor jezelf daar he ;). 
In Zwitserland dus. In de zon. Aan het water. Met m'n ogen dicht waan ik me in gedachte terug in Thailand. Klein verschil is dat m'n  voeten zijn verstopt in sokken en gestoken in schoenen. Geen blote voeten in het zand. Er hangt een sjaal om m'n nek en het water is zoet, 18 graden koud en afgesloten door bergen. De taal die ik om me heen hoor, het Zwitsers Duits, is haast net zo ondefinieerbaar als het Thais. De kaas voor de fondue ligt naast de chocolade in de ijskast op me te wachten. Same same but...de zon die langzaam maar zeker weg zakt in het meer is uiteraard dezelfde die ik zag in Thailand. Toch kan me dat verbazen. Dezelfde waar ik in Bangkok mee op stond en in Brussel mee lande een uurtje of 14 later. Grenzen vervagen is niet alleen de slogan van Europa, maar ook die van m'n hart. Die houdt zich ook niet aan landsgrenzen of een label als 'thuis'. Want wat is 'thuis' he?
Zoals je al zei, home is where the heart is. En dat hoeft niet perse de plek te zijn waar je bent geboren en getochen merk ik, waar je knikkerde op het schoolplein en flippo's ruilde met je buurmeisje. Waar oudere mensen aan je neus zien van wie jij er 'ene bent' en weten te vertellen dat ze nog met je opa aan de bar hebben gezeten. Waar je lunch een broodje kaas is of wordt verruild voor een hamburger, want in een wereld waar alles altijd veranderd, maar mijn omgeving, mijn thuis zo verdacht het zelfde lijkt te zijn gebleven, is de grootse veandering aan de horizon een pronkende gele M. Of all places is er in Gronsveld een Mc Donalds neergestreken. Dat mag dan het grootste tastbare verschil zijn tussen thuis zoals ik me dat herinner en thuis zoals het er nu bij ligt, dat neemt niet weg dat ik even moest wennen aan mijn oude, nieuwe thuis. 
De jus die ik verruil voor mosterd over m'n andijvie stamppot is volgens moeders recept met liefde bereid, smaakt bekend maar is toch different. 
Ik ben different, de 9 maanden Azië lijken voorbij gevlogen en soms meer een waas, droom vanwaaruit ik gedesoriënteerd wakker word. En ik vergeet door alle prikkels om me heen even dat ik m'n thuis gewoon bij me draag en dat ik dus echt niet zo ontheemd ben als ik me soms denk te voelen. Adem, voel, practice. Yes, yes ook nu en hier, all will come ;). 

Het leven wordt hier iets sneller geleefd en daar moet ik weer even aan wennen, zacht uitgedrukt. Ik vergeet afspraken, kom te laat en waar moet ik beginnen met bezoekjes plannen aan m'n lieve vrienden en familie. Lieve mensen die ik echt wel heb gemist, maar voor wie ik ook zoveel liefde en nabijheid heb gevoeld toen ik weg was, dat ik de fysieke aanwezigheid heel fijn vind, maar niet onmisbaar. Alsof ik op een andere manier heb leren liefhebben. Lastig uit te leggen hoor...

Wederom biedt m'n practice uitkomst en bouw ik daar gestaag m'n dag en week omheen. De radio en dan met name het nieuws leg ik het zwijgen op met een druk op de knop. Met m'n spinnende gedachten doe ik het zelfde en gebruik de yin knop om meer te landen en de 'ik mis Thailand ' gedachten en gevoelens te bedaren. 

Inmiddels heb ik je plekje vooraan de studio van Yogaplace al warm gehouden en de eerste Namaste's van de les in gedachten aan je opgedragen. Ik vind het heerlijk om in de energie van je studenten aanwezig te mogen zijn, les te mogen geven op m'n eigen ' basisschool'  en vergeet haast dat een bacterie m'n been aan het aanvallen is. De Warrior poses hebben dit niet kunnen tegen houden en de battle verloren. Een rode, pijnlijke plek is geboren. In Thailand had ik zon gekke kwaaltjes niet en hier moet ik aan de antibiotica, waar ik niet zon fan van ben. Ironisch he. De pot spirulinepoeder verwelkom ik aan de ontbijttafel om m'n lijf wat meer te ondersteunen, ik steek het gezondheidspraatje af tegen m'n moeder die na één hap met grote afschuw het groene algenpoedertje uit haar yoghurt vist en zonder pardon richting prullenbak bonjourd. 

Als ik smorgens mijn tas in pak, gaan m'n gedachte vanzelf de thai-checklist langs van zonnebrand, antimuggenspray en een mini zaklampje voor als ik in het donker m'n huisje probeer terug te vinden. Tijdens een wandeling langs het meer hier, hoef ik niet op de uitkijk te staan voor slangen, spinnen en bloedzuigers. Mijn oude denkpatronen dienen me niet meer en het is tijd om er afscheid van te nemen. Laat het van je afglijden, het wordt een mantra dat ik herhaal tegen mezelf, kijkend naar de schittering over het water veroorzaakt door de zonsondergang. Druppels rollenover m'n wangen naar beneden en maken het zoete water zo toch een tikkeltje zout. Die tranen zijn er de laatste tijd wel vaker, zo ook na het lezen van je mooie verhaal, maar ook zonder dat ik ze altijd weet te duiden en dat hoeft ook niet he...ik dank ze aan de yin training waarin ik heb geleerd meer toe te laten wat er is in plaats van het op te slaan in m'n hoofd, hart en lichaam. Die heupopeners beginnen hun werk goed te doen :). Niet dat het gaat om hoe het er uit ziet, helemaal niet, maar m'n frog pose is toch een gevalletje apartje kan ik je vertellen en is zo'n creatieve variatie dat ie een nieuwe naam verdient, daar is zoveel ruimte dat Aiwa soms rustig tussen m'n heupen en de mat komt liggen. 
Nee, ik laat los, stuur heimee gedachten en de angst dat wat ik op m'n reis heb geleerd en opgebouwd verloren gaat in de stroom van alledag, in een mooi doosje met een strik erom en stuur ze zo weg, over het meer, om ruimte te maken voor het hier en nu. Ik weet niet of ze weg blijven of terug keren als een boemerang, maar dan doe ik het zelfde nog eens en nog eens aan de Maas of gewoon op m'n mat. 

Ik ben dankbaar voor je vertrouwen in alles dat je me toevertrouwd, van Yogaplace naar de Brandweer tot Aiwa, voor de houvast die je me geeft van waaruit ik hier m'n eigen zaadje kan planten. Dankbaar voor alle lieve mensen om me heen die me ontvangen met zoveel warmte en dankbaar voor het kompas, mijn hart, dat me de weg wijst tijdens mijn nieuwe avonturen in het nu, Mestreech. Ik maak ruimte om te aarden en houd ruimte om mijn hart te kunnen blijven volgen. Zo komt er geen grote nieuwe bank of jaarcontract, van wat dan ook, in. Want wat ik nu hoor, diep van binnen, zijn de geluiden van mijn andere thuis ver van huis of andersom. Hoe je het ook wilt noemen. If home is where the heart is, voel ik dat ie is gestolen door Koh Tao, maar mooi meegenomen op vakantie hier thuis, waar ie heerlijk kan overwinteren in Mestreech. Dat ik me als een vis in het water voel aan de andere kant van de bol, de verbondenheid die ik voel, koester ik diep van binnen. En dan zien we wel verder, niet te ver vooruitkijken naar die schitteringen in de verte he ;). Wijze raad van je.  

Lieve Madam, veel plezier en geluk in je nieuwe thuis tussen de kinderen van Deenabandhu. Ik weet zeker dat je je de koning te rijk zult voelen, zo verlost van een hoop bagage uit je vorige hoofdstuk ben je meer dan klaar om je als peaceful warrior te geven. Ik ben heel benieuwd naar je eerste indrukken en plannen. Have fun and enjoy the ride sistaaaa jai Ho!  

Dikke knuffel, ook van Aiwa en aufwiedersehen!!

-X-

Marieke