Zoals een Indiaas roosje thuis groeit, groeit het nergens

Jai Ho sweet sistaaaaa!

Het is weer zover! Eindelijk. Solly voor de vertraging. Het duurde even, maar dan heb je ook wat. Wat ben ik blij je weer te kunnen schrijven vanaf onze favoriete writers spot ever…. De oude vertrouwde vliegtuigstoel op ongekende hoogten. Je kunt je er vast alles bij voorstellen. Heerlijk, wat ik heb ik hier naar verlangd. Op een plekje aan het raam, in het warme zonnetje, met mooie klanken die door de koptelefoon klinken, vlieg ik de toekomst tegemoet. Een nieuw hoofdstuk in de story of my life. Tijd om een bladzijde om te slaan en oude regels achter te laten. Die verstillen op ongekende hoogten en verworden tot verhalen die er niet meer toe doen. Me mee te laten nemen door nieuwe woorden, in een taal die ik nog niet helemaal meester ben. Het voelt ergens nog een beetje onwennig, zo te zweven tussen hemel en aarde, in de eeuwige blauwe lucht met de donzige wolkendekens als zachte ondergrond. Het ontstijgen van de dagelijkse rompslomp en alles te laten zijn zoals het is. Het ervaren van de nietigheid van het bestaan. Maar practice and all is coming. Als ik er zo op neer kijk, wordt mijn relativeringsvermogen weer behoorlijk aangesproken. Uiteraard zegt het niks terug. Omdat er helemaal niets overblijft. En deze keer is het ook nog eens letterlijk zo.

Toen ik je de vorige keer schreef, was ik op weg terug van Thailand, besmet met het Samuisme zoals jij dat zo mooi noemde. Nooit gedacht dat dit virus zich zo ongelofelijk snel als een epidemie door mijn hele leven zou verspreiden. Alles raakte ermee geïnfecteerd en het enige wat ik kon doen was het ondergaan. Er was geen weg terug. Daar, op Koh Samui was er een zaadje geplant dat zich begon te ontwikkelen als een ongelofelijk snel groeiende woekerplant, die vanuit de wortels stevig verankerd in de aarde om zich heen greep en door alle lagen van mijn bestaan zich een weg wist te banen naar de top. De zogenaamde zekerheden waarop mijn leven zich staande hield, vielen met de bosjes om en wat er over bleef was een grote wijde vlakte. Vrijheid in oneindigheid. Een weidse leegte, met in de verte de top van de Kilimanjaro prijkend in het warme zonlicht. Wat net zo goed iets anders zou kunnen zijn, mijn inschattingsvermogen blijkt vanaf grote afstanden niet altijd even toereikend. Als coole cowgirl heb ik inmiddels ook de wijze les opgedaan dat je maar beter niet kunt focussen op schitteringen in de verte, want eenmaal op die plek aangekomen, kan het best eens vies tegenvallen. Roze zonnebril of niet.

Dus mijn blikveld reikt nou niet verder dan dit moment op de plaats waar ik nu ben. Dristhi hier en nu. Samen met mijn adem. En die had ik hard nodig in de afgelopen weken. Want, wat is er veel gebeurd. Soms had ik amper de tijd om alles bij te benen. Ik rolde van de ene activiteit in de andere en rende soms mijn adem achterna, die als een soort van prana projectiel afgeschoten leek te zijn in een driedubbele baan om de aarde. Tegelijkertijd de stappen die ik heb gezet en me steeds verder op het rechte pad hielpen. Linksomkeert. Voowaarts mars. Grote passen, snel thuis en de rest viel trouwens als een kaartenhuis in elkaar. Terwijl de fundamenten schudden op zijn grondvesten, ontstond er nieuw leven vanaf de ruïnes van mijn bestaan. Toen de stofwolken waren opgetrokken, tekende zich een helder beeld af aan de hemel. Mijn enorme woekerplant is gegroeid als kool. Wat begon met een droom, een beeld in de verte, heeft zich opeens gemanifesteerd tot de pure werkelijkheid. Expedition KILI staat als een hemelhoog huis. Maar wel eentje op wielen. Zoiets als de paleizen op Vinkenslag maar dan anders. In ieder geval eentje waarvan ik de op ieder continent bloeiende vruchten kan gaan plukken uit de omringende paradijstuin. De zoete rozengeur opsnuiven onder de volle maneschijn ofzoiets dergelijks, hoewel het er zeker niet altijd zo rooskleurig uit zal zien, dat weet ik ook wel. Maar het zijn juist alle kleuren die de regenboog maken. Als een troetelbeertje gewapend met een enorme straal zonlicht vanuit mijn hart, glijd ik ervan naar beneden. Onderweg met onbekende bestemming. Tijd voor een vreugdedansje tot diep in de ochtend op het strand, wat denk jij sistaaa? Jammer genoeg liet de magnificent Maas dat niet meer toe afgelopen week, maar ik ben wel heel blij dat we a la Samui style een lucky ballooooooon hebben opgelaten. Ook al ging deze alle kanten op, behalve de goede. Het gaat om de intentie zullen we maar zeggen en de lol van de belachelijkheid der dingen. Dat we daarmee ook de pauze van de bouwvakkers in de keet verderop hebben goed gemaakt, is de klap op de vuurpijl. Dat deze dan niet omhoog ging is slechts bijzaak.

Fijn dat we nog even samen hebben kunnen lachen de afgelopen week! Ben je inmiddels nu weer helemaal gewend in ons gezellig gestructureerde drukke mierenhoopje dat Nederland heet? hOMe sweet hOMe? Of heimwee naar de plekken waar je je hart hebt verloren tijdens je reis? Ik vind het enorm dapper van je dat je je weer even helemaal onderdompelt in de Hollandse jus over de aardappelen. Want een dampende stamppot is toch moeilijk te vergelijken met een, ik noem maar eens wat, frisse papaya salaaaaat. Ook al kan deze je soms ook naar je hoofd doen stijgen, de gedachte eraan is toch net even iets anders. Same same but different.

Ach ja, en anders zet je de boel gewoon even op zijn kop in de hoofstand als juf bij Yogaplace. Ik ben heel benieuwd hoe je het lesgeven op je eigen basisschool je zal vergaan. Of hoe je alles in vuur en vlam gaat zetten bij de Brandweer. Vanuit je warme hart komt alles op zijn pootjes terecht, dat weet ik zeker. Net als mijn lieve poes Aiwa die je opvangt als een weesje waar de kinderen van Deenabandhu niks bij zijn.

Van de kat naar de koe. Een fijne opwarming voor een yoga practice. Ik besloot de Indiase koe maar eens echt bij de horens te gaan vatten. Daadwerkelijk actie ondernemen in yoga land, in plaats van uitrustend van alle downward dogs vanaf mijn luie bank, die we overigens op het allerlaatste moment op een bakfiets hebben vervoerd naar een fijn nieuw plekje, toekijken. Met mijn voeten in de Indiaase modder veilige holletjes graven voor opbloeiende weeskinderen. Op eigen risico uiteraard en tegen beter weten van de regels van de gevestigde orde in. Mijn rebelse kant heb je inmiddels ook leren kennen. Maar met een glimlach en een beetje lef kom je best ver en gaat zelfs een ongetemde rodeostier voor je op de knieën. Zonder met je sporen in de beestenbuik te hoeven prikken. Want die heb ik blijkbaar al verdiend in de loop van de jaren. Sporen die leiden naar een enorme schat vol dankbaarheid en liefde. Iets waarvan me op ieder moment de tranen in de ogen kunnen springen. En dat maakt iedere doornenprik dubbel en dwars waard.

Daarom heb ik mijn cowgirllaarzen maar samen met een dozijn andere zakken in de container gemieterd. Slippers lopen toch echt het lekkerst, vind je niet? Ik ben benieuwd waar ze me nu allemaal naar toe gaan brengen. Ik laat me leiden door de liefdevolle sporen en kom steeds dichter bij. Als je iets heel graag wilt, spant het hele universum samen om dat te bereiken. Jaren geleden las ik De Alchemist van Paulo Coelho en ik vond het machtig mooi om te lezen hoe dromen werkelijkheid kunnen worden als je er maar in gelooft, het vanuit de juiste intentie doet en je zo bijdraagt aan een groter geheel. Terwijl je tegelijkertijd bereid bent om alles ervoor op te geven. Loskomen van de hechting aan de materie en je blijven richten op een oervertrouwen dat alles loopt zoals het hoort te lopen en dat het leven altijd het beste met je voor heeft. Ook al zie je dat soms niet altijd door de ogenschijnlijke pracht en praal in de verte. Maar dat is de dikke sultan die lui op zijn tapijtje door zijn fata morgana cruist. En die kun je maar beter lachend links laten liggen, wil je op je eigen rechte pad blijven.

Sesam open u! Ik sta voor enorme grote deur. Het heeft wel iets weg van de deur van Yogaplace. Weet je wel, zo’n loeizware dikke houten deur, met ijzer beslagen. Eentje die je niet zomaar open krijgt, maar waarvan je tegelijkertijd brandt van nieuwsgierigheid om te ontdekken wat daar achter zit. Inmiddels heb ik hier en daar al een glimpje mogen opvangen en het ziet er veelbelovend uit. Niet een zwetende zwaar ademende massa die je misschien zou verwachten. Hoewel er wel een wind van ujjayi doorheen waait. Een zucht van overwinning, die de veertjes licht doen dwarrelen door de lucht, gedragen door de omhoog stijgende warme wind, die ontbrak in onze lucky balloooon maar die hier volop aanwezig is.

Het is deze zelfde warme onderstroom die me tot aan deze deur heeft gebracht. De ongelofelijk lieve boodschappen die ik in de afgelopen tijd heb gekregen van de wereld om me heen. De grote aanwezigheid van speciale mensen bij alle activiteiten die ik heb georganiseerd. De tekens van dankbaarheid die ik zomaar ontving. Warme woorden van onbekenden. Spontane acties van iedereen die een steentje wil bijdragen aan het bouwen van een thuis voor kinderen die zonder zijn komen te zitten. Tranen van ontroering die mijn hart vulden en me doen overlopen van liefde. Terwijl ik niets meer heb, voel ik me rijker dan ooit. Dit intense gevoel van verbondenheid zit diep verankerd van binnen, schiet iedere keer weer opnieuw wortel en loopt uit langs het netwerk van nadi’s door mijn lijf. Het geeft me een enorme rust, zelfs in alle kabaal van getoeter en gebel van Bangalore waar ik inmiddels ben aangekomen.

Home is where the heart is. Daarom ben ik ook zo dankbaar dat ik een steentje mag gaan bijdragen aan een home for love and acceptance dat Deenabandhu is. Ongelofelijk gezegend met zoveel harten, niet alleen dat van mezelf, maar ook van zovelen om me heen, leg ik mijn hand op de dikke deur en duw hem zachtjes open. Ik adem diep in en stap over de drempel heen. Incredible India, here I am. Home.

En zoals het India betaamt komen er meteen van heinde en verre mensen op me afgesneld. Madam, madam, where you from? Where you go? Madam you need help? Madam you want to buy? Madam?

Ik kijk. Ik zie en ik lach. Alles is goed zoals het is. De woorden krijgen langzaam steeds meer betekenis voor me en een nieuw hoofdstuk komt tot leven. Omhoog kijkend naar de hemel, voel ik de zon in mijn hart en de tinteling door mijn lijf. Er is geen andere plek waar ik zou willen zijn op dit moment.

Je weet wat ik bedoel. Same same but different. Lieve sistaaa vanaf deze plek, hier en nu, thuis waar ik ook ben, wens ik jou ‘thuis’ alle moois voor de komende periode.  There’s no place like hOMe! Jai Ho!

xx Anouk