When it doesn't feel right, go left!

Sawadeeeeeee Kaaaaaaa sistaaaaaaa!

En dan scheiden onze wegen zich weer... Als een rijpe kokosnoot die met een flinke plof op aarde terecht komt, spat onze eilandbubbel uit elkaar. Pats. Terwijl jij op weg bent naar snorkelland op Koh Tao, waar de onderwaterwereld lieflijk op je wacht, word ik in het diepe gegooid de boze buitenwereld in. Met het vliegtuig terug naar het wilde westen. Jihaaaaaaa! 

Als een lonesome cowgirl begeef ik me in een woestijn die alles behalve leeg en verlaten is. De drukte en stress schieten als kogels langs me heen, die ik gelukkig steeds behendiger weet te ontwijken, zeker na zo'n maand intensief me te hebben ondergedompeld in yoga. Gewapend met de nodige porties prana werp ik mezelf terug in de strijd van het alledaagse bestaan. Vol energie, maar ook met de nodigde aarzeling en de teugels enigszins aangetrokken. Je weet nooit wat je kunt verwachten namelijk. Het leven is een bijzondere leerschool, zo ver waren wij ook al gekomen. En wat blijkt de bonus te zijn? De zogenaamde cadeautjes van het leven zijn soms zo mooi ingepakt, dat het je afleidt van wat er daadwerkelijk inzit. Forrest Gump had gelijk. Maar dat betekent daarmee niet dat we er van weg moeten rennen, toch? 

Het kan helemaal geen kwaad om eens een stapje terug te doen. Stil staan als grootste vooruitgang. Dat heb ik in de laatste weken wel gemerkt. In stilte en verdieping zijn met alles wat er is. En hoewel ik had gehoopt op meer duidelijkheid, heb ik het idee dat ik met nog meer vragen terugkeer dan dat ik kwam. Zwemmend in de zee van niet-weten. In de afgelopen maand ben ik behoorlijk de diepte in gedoken bij mezelf. Met behulp van mijn adem als anker de stevige bodem gevoeld. De ondergrond waarop ik sta en waar ik steeds weer op beide benen terecht kom. Ondanks alle onduidelijkheden die het water soms vertroebelen, heb ik een ding heel helder voor mezelf. Ik leef. Hier. Nu. En er is niks of niemand wat ik daarvoor nodig heb. Op afstand zijn heeft me dichter bij mezelf gebracht. Verder dan ik ooit heb kunnen zijn. 

Maar goed, even terug naar onze bubbels die we samen hebben gebellenblaast in de afgelopen weken. Wat was het leuk om je weer in levende lijve te zien en eindelijk echt te kunnen proosten op onze Sammy! Met een kokosnoot, een mangolassie, een cappuccino, een ijsje, een mixed fluit shaaake, een cocktail en wat niet allemaal meer. Same same but different, maar altijd met een lach van vervulling en een gedeeld genieten van zijn in het moment. Wat of waar dat dan ook moge zijn. Het heeft ons op bijzondere plekken gebracht, waarvan we van tevoren nooit hadden gedacht daar uit te komen. 

Het spijt me nog voor het gehaaste vertrek vanochtend. Ik had me toch een iets andere afsluiting voorgesteld van ons Sammy samenzijn dan halsoverkop ons hebben en houden bij elkaar te proppen en dan met zonsopgang op een politiebureau te zitten na 1 uur slaap. Omdat we midden in de nacht nog door de middle of nowhere aan het banjeren waren op zoek naar een auto die ons naar de taxi kon brengen die mijn mobiele telefoon had meegenomen. Te belanden van het Thaise kastje naar de muur...met helaas geen resultaat.

Wat een avonturen de laatste uren. Misschien was het de invloed van de nieuwe maan? Of weer een of andere leerervaring die we zo nodig op moeten doen? Wat denk jij? Je krijgt wat je aankan zeg ik altijd. Dus hoe meer ellende, hoe groter het compliment. En ook nu weer verloopt het reizen niet zonder slag of stoot. Maar cowgirls deinzen nergens voor terug, nietwaar sistaaa? Het thema loslaten lijkt wel de ondertoon te voeren op dit moment. Mijn koffer die ik pas na een week na aankomst kreeg was natuurlijk al een goede les in onthechten. Iedere dag was het weer hetzelfde liedje. Solly medem, no hep bag fol you, maybe tomollow? Today  is finis. Tot het moment dat ik het losliet en ik blij verrast was dat mijn koffer opeens in mijn kamer stond. Zo ook het loslaten van alle dagdagelijkse dingen die me normaal bezig houden. Het loslaten van de fysieke verbinding van de liefde. Niet makkelijk allemaal, maar ik kom er wel steeds meer achter dat ik steeds minder nodig heb en dat ik blij kan zijn met niks dat tegelijkertijd alles is. Wat te reduceren valt tot de inhoud van een koffer. Waar we dan wel even met zijn tweeën op moeten gaan zitten om 'm dicht te krijgen. Om 5 uur 's ochtends in alle haast een leuke workout. Weer eens wat anders dan de dag te beginnen op de yogamat. 

Van alles wat ik bij me heb, is mijn yogamat toch wel een van de meest heilige dingen voor me, dat is me ook wel weer duidelijk geworden. Mijn eigen stukje ruimte, waar ik lekker op heb lopen glibberen gedurende mijn training, dankzij de tropische hitte en het feit dat we matje aan matje op elkaar waren gepakt in een verhitte shala met zeventig mensen. Als we dan kletsnat in savasana lagen, deed Daphne Tse, de zangeres die er ook was, er nog eens een schepje bovenop met haar diep tot in het hart rakende muziek. Op de klanken van haar zachte warme stem, stroomden de tranen volop. Ontroering en overweldiging. 

Het zijn de kleine dingen die het doen. Die het grote geluk maken en mij vervullen van binnenuit. Vol dankbaarheid en leven. En of het nu komt door de rust, de stilte of de prachtige omgeving waarin ik me bevond, ik weet het niet. Maakt ook niet uit. 
De verhitte yogapractices, de urenlange pranayamas op een dag. De filosofische wijsheid van Tiwariji, die met zijn 82 jaar iedere ochtend voor zonsopgang met ons het vuur aanmaakte letterlijk en figuurlijk. De simpelheid waarmee hij de dingen bracht, resoneerde met onze intuïtie en diep weten, of gewoon met ons gezond boerenverstand ;-) De lange strandwandelingen langs de eindeloze blauwe zee, de ritjes op de scooter, met of zonder lekke band. De behulpzaamheid van de locals. De ongerepte natuur, de tropische hoosbuien en de geur van kruiden, bloemen, tijgerbalsem en zee. Iedere dag openen met het reciteren van 21 keer de klank OM. Samen en toch ieder in zijn eigen bubbel. 

Je had het over het ontsteken van je eigen innerlijke vuur. Nou dat is hier wel helemaal goed gekomen in allerlei opzichten. Iedere dag begon sowieso met een fire ceremony, een zuiveringsritueel om het nieuwe te verwelkomen, oude dingen te laten gaan en hulp en steun te vragen van alles en iedereen wat je nodig hebt op dat moment. Relight my fire! Zoiets wat wij deden met onze blote voetjes in het zand in Chaweng terwijl we de sterren van de hemel dansten onder de nieuwe maan en tegelijkertijd bijna de zon zagen opkomen. Same same but different. 

Het loslaten van alles wat je niet meer wil vasthouden. Of van de dingen die jou vasthouden. Het verschil tussen depedancy en attachment. Urenlang hebben we erover gefilosofeerd tijdens de training, maar ook samen konden er wat van onder het genot van een kokosnootje ofzo. Mooie momenten als ik eraan terugdenk. Verbondenheid met alles is helemaal goed. Daarvoor zijn we mens. En je mag best gehecht zijn aan bepaalde dingen. En voor mijn gevoel ook zeker aan bepaalde mensen. Maar zodra het overgaat in afhankelijkheid gaat het vaak mis. Dan wordt het iets waar je niet meer zonder kan en wordt datgene gereduceerd tot een opvulling van een leegte die je in jezelf ervaart. De pracht ervan wordt dan uit het oog verloren en zelf neem je aan kracht af. 

En dat is ook wat yoga voor mij is. Iedere keer weer een laagje afpellen van jezelf. Jezelf ontdoen van allerlei ballast uit het verleden en de zorgen voor morgen daar laten waar ze horen. Zuiveren in alle opzichten. Uitkomen in het nu, bij de essentie. De massagemevrouw van het tentje op de hoek hoef je dit niet uit te leggen. Zij weet precies hoe dat moet, zelfs zonder yoga. Tijdens de vely nice footscrub, schraapt ze gewoon de vellen ervan af, tot op het bot. En dan erna met wat aceton erover heen voor het zuiverende effect. Onder het motto van wie mooi wil zijn moet pijn lijden. En dat oordeel moet je dan ook maar even gewoon loslaten. 

Loslaten is ook keuzes maken. We hebben het er uitgebreid over gehad met het ruisen van de zee op de achtergrond. Niet altijd onze sterkste kant als Weegschaal zijnde, vooral als je overal wel wat in ziet en alle kanten van de medaille even schitterend zijn. Ik zie ons weer liggen genieten van het uitzicht van de zee vanaf ons bedje bij het meest luxe hotel van Koh Samui, mijmerend dat de wijde openheid zo'n enorm gevoel van vrijheid en rust geeft. En dat het ook goed is om te vertrouwen op de stroom van het leven. Dat de dingen toch wel lopen zoals ze moeten lopen. Maar dat je niet overal in mee hoeft te gaan en wel je verantwoordelijkheid moet nemen voor het feit dat je niet verzuipt. Af en toe kopje onder is ok, gewoon je neus dicht knijpen, weet je nog ;-) 

When it doesn't feels right, go left. Dus dat deed ik vanochtend dan maar in Bangkok. Er bekroop me zo'n unheimisch gevoel dat ik ergens in een onderstroom terecht was gekomen die niet helemaal vloeiend verliep. Nadat ik alle hoeken en gaten van de KPN site had gezien en geen millimeter verder was gekomen in het rapporteren van mijn vermiste mobiele telefoon, kreeg ik een mailtje van British Airways binnen dat mijn vlucht een paar uur vertraging had en dat ik daardoor mijn aansluitende vlucht mis, die nou net toevallig de laatste van die dag was. Dag planning. Dat wordt dan nog gewoon een nachtje London. Oh dear.  

Linksomkeert. Gewoon doen. Het eerste beste Thaise restaurantje naar binnen voor een papayasalade en een fresh mango shake. De chilipepers zetten mijn zintuigen op scherp. De tranen die spontaan in mijn ogen springen vermengen zich met emotie en maken verhalen in mijn hoofd. Ik denk aan het verleden. Ik denk aan de toekomst. Ik denk aan alle dingen die op dit moment spelen en ik zie mezelf hierin. Watertrappelend in zee. Schittering aan alle kanten. Reflectie die me weer terug brengt bij mezelf. 

En ik zie dat ik een keuze heb. Kopje onder kan altijd nog. Met mijn tenen raak ik de bodem en voel dat ik gewoon kan blijven staan. Ondanks de onderstroom. Dus ik proost even met mezelf op dit mooie moment en besluit dat dit precies goed is zoals het is. 

En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet nog lange niet ;-) London was ik ook nog nooit geweest, dus zo kom je nog eens ergens zullen we maar zeggen. Ben benieuwd onder welke sterrenhemel jij je nu bevindt. Je zal ondertussen wel wakker worden met de opkomende Thaise zon en de dag in vuur en vlam zetten. Bij mij gaat nu echt het licht uit. Liggend in mijn kingsize bed op deze prachtige hotelkamer kan ik nog maar een ding zeggen. Solly, finiiis for today! 

see you soooooooon! 

X Anouk