Back on track! Hollandse Herfst Avonturen

Lieve Anouk!

Bedankt voor je plakkerige knuffel. D'r kan wel wat zweetzout bij de inmiddels opgedroogde tranen. 
Solly dat ik je nu pas schrijf. Ik denk dat ik last had van een typisch gevalletje writers block na het lezen van je verhalen. Wat heftig zeg wat je allemaal mee maakt, meer different dan same same in vergelijking met hier. Ik had er even letterlijk geen woorden voor...
Daar komt nog eens bij dat ik je niet meer kan schrijven over parel witte stranden en de oevers van de Maas je welbekend zijn en dus ook ietsje minder interssant. 
Hoe dan ook, nog een laatste solly en hier is ie dan toch, de eerste echte episode uit Mestreeech vol HHA of wel Hollandse Herfst Avonturen ;). 
 
Eerst terug naar je belevenissen aldaar. Je vertelde over Indiase jutten zakken goh zeg....die zijn echt gevuld met de meest uiteenlopende surprises. Wat een geschiedenis hebben zelfs de jongste kindjes daar. Wat moet het een steun voor ze zijn dat jij er bent. En een vat kunt open trekken die zacht licht schijnt op de schaduw plekken. Hun weg voorzichtig verlicht met je warmte en zo het Mogelijkheden zaadje in ze laat kiemen, groeien en beetje bij beetje laat bloeien. Wat geweldig om te lezen wat je al allemaal hebt gedaan! Het pita in je en de zilverenbord prutjes lijken je bergen energie te geven. You go girl ;).   Vind het zo goed van je! Yoga, samen brengen en verbinden zei je al, trots zie ik je daar aan de weer.  Wanneer ik je verhaal lees, denk ik terug aan de schatjes van het weeshuis in Cambodja en word blij van de de gedachten aan de momenten die we samen hebben gedeeld. Als aapje hangend aan m'n benen in de velden of tijdens een uitje samen kijkend naar een voorstelling van het plaatselijke circus. 

Ik kedeng over het spoor. Sammy dus vanaf de rails met aan de ene zijde twee reeën die afsteken tegen de nog groene bosjes welke langzaam overgaan in een lucht vol grijstinten.  Wanneer ik uit het andere raampje kijk, zie ik wat boerderijtjes met bijbehorende dieren en vooral een groene, platte vlakte. Nederland, typisch Nederland. De zonsondergang denk ik er wel bij en in gedachten geef ik de hemel een warme oranje gloed.
Het is herfst, waait en te koud voor de zomerjas, te warm voor muts en handschoenen. Even geen les geven dus ik ga op pad, toerist in eigen land. Langzamer dan gepland, maar och, dat zijn we gewend uit het zoete oosten he, rol ik Alkmaar binnen waar de wind me richting strand blaast en zo met m'n gympen, nikste flipflops en ho maar blote voeten maar mét lieve vriendin aan m'n zijde in het zand beland. De laatste restjes bruin waaien van m'n gezicht. De meeuwen hangen al krijsend in de lucht. Heerlijk om bij het water te zijn. Dat het stuk Hollandse appeltaart in de strandtent nog half bevroren op m'n bordje beland en ik het station in Alkmaar te voet in de regen niet kan terug vinden is iets waar deze Limburgse wel om kan lachen. Op naar Den Bosch waar een andere vriendin die ik lang heb moeten missen samen met de eerste warme chocomelk van het seizoen, je weet wel, die enige echte, op me wacht. Ik heb vakantie! 

En dan vergeet ik bijna m'n tripje naar Amsterdam. Je weet wel, daar waar de duifjes zitten op de dam. Nou ik kan je vertellen, ook na een jaartje te zijn weg geweest, ze zitten d'r nog steeds hoor. 
Ik heb hier afgesproken met een vriend uit Barcelona. Deze architect brengt niet alleen een bezoekje aan de duiven, maar is vooral ingevlogen om zijn nieuwe business idee verder te onderzoeken. Hij legt me ietwat verlegen en haast beschaamd uit dat ik er niet om moet gaan lachen. De inleiding wordt voortgezet met opmerkingen als, ja....je weet wel....daar waar zo vele toeristen voor naar Amsterdam komen. Mijn gedachten schieten van rooie lichtjes naar groene, rookbare plantjes, tulpenbollen en terug naar grote, goud gele Old Amsterdam kazen. Nee nee, meneer wilt een frituur gaan beginnen in zijn geboortestad Barcelona. Het idee is hem een paar jaar geleden ingevallen toen hij hordes mensen met puntzakken en plastic bakjes langs de grachten zag struinen. Wederom moet ik heel hard lachen om de situatie waarin ik be beland als we de plattegrond afspeuren om te zoeken naar de tent van Frietje van Pietje en Patatzaak Henk om de grote frietentest af te leggen terwijl ik vanmorgen nog na wat zweten op de mat achter een bakje fruit als ontbijt kroop. Ook al liet ik het echte schrans en schuif werk aan de frituur eigenaar in spé over, je kunt je wel voorstellen dat ik toch enigszins misselijk de trein weer in rolde. Op weg terug voor een tuutje van Teuntsje natuurlijk :p. 

Zoals je ziet, het wennen aan Nederland is inmiddels gelukt en mijn horloge met Thaise tijd heb ik maar verruild voor de Hollandse tijdszone. De puzzelstukjes van het nieuwe hoofdstuk vallen langzaam maar zeker gemakkelijk en als vanzelf in elkaar. Alsof de stukjes ook door de herfstwind worden aangevoerd. Zo mag ik volgende week mijn oude collega's weer collega's noemen in het oude Ursuline klooster in Mesctreech waar ik overigens niet als non zal toetreden, maar voor de gelegenheid m'n pedagogiek diploma heb afgestoft. En dan heb ik ook al een heel fijn plekje gevonden dat ik voor een aantal maandjes home mag noemen. Beide voor de periode dat jij de KILI woekerplant aan het voeden bent. Met een lach op m'n gezicht verbaas ik me over de stroom waarin ik ben beland geef me over aan het avontuur met als neverending thema van de neverending story, Het grote onbekende. Leuk leuk :). 

Laatst zat ik op je kantoor bij De Brandweer aan de chai thee, zodat ik toch een beetje bij je ben. De regen druppelde zachtjes tegen het raam. Achter me houdt de Boeddha die voorheen in m'n huisje stond en ik je voor m'n reis gaf, rustig de wacht. De lunch poweryoga les bij de Brandweer is net achter de rug. De rust die in je ruimte heerst weerspiegelt hoe ik me voel na het geven van een les of 3. Rust van binnen. Ruimte in m'n lijf. Pauzes tussen m'n gedachten die langer en langer worden. Complete rust, een blanco momentje op de film die zich afspeeld in m'n hoofd. 
Het niks, de stilte klinkt heerlijk en smaakt naar meer. Gevoed door natuurlijk yoga maar ook andere momentjes voor mezelf, uitwaaien aan zee of in het bos groeit de stilte gestaag totdat er onherroepelijk weer een nieuwe scène verschijnt. De herfstwind waait zo m'n gedachten schoon en maakt plaats voor rust, maar ook nieuwe gedachten, maar misschien deze keer wel een variatie op het thema. Uit de malende molen en in een frisse stroom. 

Ik denk aan je verhaal, aan de vrouwen uit het drop, de meiskes die een troep leeuwen na doen en de jongens die als aapjes in de boom hangen. En jij die je daar met bandha's op volle kracht in beweegt. Ik weet niet wat ik moet zeggen, schrijven. De wereld hier lijkt zo different, zo ontzettend verschillend, een andere planeet. De strubbelingen hier zijn niet noemenswaardig en ik kijk dan ook fronsend naar m'n Monkey Mind die niet kan kiezen tussen de hotelletjes voor een weekendje weg bij onze zuider buren. Ik zucht en laat ook deze gedachten en vooral het oordeel hierover los. Graag zou ik meer voor je betekenen, acties bedenken om je Deenabandhu familie te steunen. Maar wat? Ik vind dat maar lastig...wie weet komt er nog een idee binnen gewaaid. Misschien kunnen er wel juten zakken gevuld door Sinterklaas van Maastricht naar India. Hmmm...

Ik denk veel na over de stijl van het eiland leven in Thailand en het leven in de westerse wereld of noem het beestje bij de naam, in Nederland, Maastricht en Thailand, Koh Tao. De typerende kenmerken, overeenkomsten en verschillen. Waar tamarinde snoepjes voor de zoetekauwen klaar liggen daar en pepernoten hier. De zee in Thailand, de Maas hier. Het verschil in het concept tijd. Op het gemakje en maybe tomollow of haasten haasten van afspraak naar afspraak. Het weer, de wind en de zee bepalen je agenda voor de volgende dag op het eiland of jij zelf, je baas of je klanten vullen je agenda tot aan de nok toe. Vol hartstikke vol. Maar ook daar ben je zelf bij. 
Misschien lukt het door een strakke planning om productief te zijn. Je tijd optimaal te benutten. Er uit te halen wat er in zit. Maar wat zit er in voor je? 
Wat maakt dat je je dag optimaal hebt benut? Genoten van de tijd die je hebt gekregen en gebruikt?
Ik probeer te kijken naar het verschil in het omgaan met tijd. En in welke tijd voel ik me nu het prettigst?
Het eilandritme in al zijn rust, onthaasting en dus ook twee afspraken op een dag waar je er hier vier zou plannen.  
Of deze kant van de bol, waar het leven sneller wordt geleefd. Ik voel hier meer tijdsdruk, verwachtingen, presteren waarin je voor je het weet het nu voorbij schiet. 
Waar hoor ik? In de thai tijd of Mestreech tijd? En hoe meer ik hier over nadenk, hoe meer ik besef dat ik vergelijk. Het er niet toe doet.  Door te vergelijken ben ik niet nu aanwezig, in deze tijd, op dit moment. De verleden tijd, een herinnering, dat wat is geweest in Thailand. Misschien de aankomende tijd, later in Thailand. Is mijn toekomstige tijd daar of hier, blijft het in Maastricht of of of....
En hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik er achter kom dat daar nu gewoonweg geen antwoord op is en dat het er bovendien niet toe. De enige tijd die er echt toe doet is die nu weg tikt. Elke minuut, elke seconde. 

En dat gebeurd hier, in deze coupe, op deze stoel terwijl ik station Maastricht nader. Ik ben nu hier. Dus hier hoor ik nu ook te zijn. Hier is het goed. Niet meer en niet minder. The time is now. De verleden tijd verleden en de toekomende tijd komend. Die komt helemaal van zelf, daar hoef je niets voor te doen. Ik wil genieten in het nu, los komen van de kleur uit het verleden dat zijn stempel drukt op het nu en afstevent op de toekomst. Dit moment zonder pardon overslaat als je niet uit kijkt. Hallo Maastricht, ik ben d'r weer. Wat er verder nog komt? Voor jou en voor mij? Ik geef me over aan de neverending story. De tijd zal het leren ;). 

Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Ik kan het alleen maar hopen voor de vrouwen en kinderen die je tegen komt. Ik denk veel aan je en stuur in de lessen regelmatig een namaste naar je toe die wordt gedragen en terug in de tijd op je af stuift en hopelijk bij Deenabandhu beland.  

Voor nu heel veel liefs en een knuffel, niet allen van mij, maar van alle lieve Yoga Placers die ook aan jou en de kids en vrouwen denken en vaak vragen hoe het met je gaat ;). 

-X- Marie(ke)
want terug in Mestreeech is dat wat er soms van komt :p