Fata morgana's en echte dromen in het wilde westen

Moehoeeee Cowgirl!

Wat fijn om eindelijk je berichten te lezen uit het verre oosten! Ik was al bijna bang dat je kopje onder was gegaan tijdens een of ander boottochtje of dat de zoveelste koehouding in de Yoga Barn je net iets teveel was geworden. Niets is minder waar, gelukkig! Still alive and kicking, zoals het een echte cowgirl betaamt. Met af en toe een beetje knikkende knietjes on the road, maar dat mag de pret niet drukken.

Pret was er zeker zo te lezen en ja dan vliegt de tijd. Daar weten we inmiddels samen alles van! Net als de tijd vlieg jij van de ene schitterende plek naar de andere. Als een vlinder van bloem tot bloem in een exotisch paradijs. Want zo kan ik me Bali nog herinneren. Met prachtige kleuren, het hemelse blauw van de magnificent ocean en het heldergroen van de rijstvelden in de binnenlanden en heerlijke bloemengeuren vermengd met kruiden en kretek en af en toe een vleugje misselijkmakende durian tussendoor.

Ook daar zie ik je rondzwerven als een vis in het water! Wat fijn dat je trouwens nog hebt kunnen duiken met je F.avo instructeur en dit keer zonder hoogwatervrees. You go sistaaa! Zo zie je maar weer, practice and all is coming. En volgens mij ben je langzamerhand ook wel een goed geoefende eastern Cowgirl geworden. Ik ben benieuwd hoe het je zal bevallen als je weer terug naar het westen komt.

Dat was voor mij nogal een zware bevalling eerlijk gezegd, niet alleen de terugreis met de nodige obstakels, maar vooral het weer aankomen in ons koude kikkerlandje. Na een heerlijke maand van zon, yoga, fijne mensen en nog veel meer viel Nederland me nogal koud op mijn dak. En dat kwam niet alleen doordat de regen met bakken uit de hemel komt vallen. Een tropische bui is er niks bij trouwens. Weet je nog die dag dat we gingen scooteren en opeens de hemel zwart kleurde en we als een gek sjeesden om ergens te kunnen schuilen, wat uiteindelijk een hilarisch plekje bleek met die schitterende Thaise achtergrondmuziek die pijn deed aan onze oren? We kletsnat in dat hutje zaten te smikkelen van een papaya salaaaat? Nou zo is het dus hier vrijwel non-stop. Maar dan zonder die salaaaat uiteraard. En nog meer regen. Solly sun is finis fol today. Maybe tomollow... Maar die dag komt maar steeds niet. Krijg er bijna de neiging van vals te gaan jodelen als een gekke Thai!

De zware bevalling heeft trouwens wel geleid tot de geboorte van iets nieuws moois. Het kost wat, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen. Weet je nog dat ik onder het genot van een kokosnoot tegen je zei dat ik me zo fijn en dicht bij mezelf voelde? Het gevoel niks of niemand nodig te hebben om gelukkig te zijn en die vervulling van binnen uit te ervaren? Dat de hele wereld kan instorten, maar dat ik blijf staan, waar ik ook ben, wat ik ook doe?

Nou ik heb geleerd dat je toch een beetje moet oppassen met dit soort uitspraken. Alles wat je aandacht geeft, groeit en in dit geval nam het nogal extreme proporties aan die opeens mijn werkelijkheid werden. Zo stond mijn leven voor mijn vertrek naar Thailand in het teken van de verbinding aangaan op alle fronten in mijn leven. Maar die verbinding bleek ver te zoeken bij terugkomst, behalve de verbinding met mezelf bleef me eeuwig trouw. Toen ik terug kwam viel ik opeens van de regen in de drup. Zo bleek de love boat opeens een zinkend schip die nu als een soort van Titanic op de bodem van de magnificent ocean ligt. Oost, west, in my humble home bleek het ook niet zo best, want dat werd ik vriendelijk maar toch dringend verzocht te verlaten. Een van mijn werkplekken gaf er de brui aan en tot overmaat van ramp begonnen alle elektronische apparaten het opeens te begeven. En zo druppelde het maar door. Toch, de aapjes van mijn monkey mind hielden zich opvallend stil. Af en toe zetten ze wel eens in koor een vals liedje in, maar dat werd gauw de kop ingedrukt door het geluid van mijn eigen adem.

Als een observator keek ik met een enorme verbazing naar alles wat er gebeurde en ondanks het feit dat het me toch wel raakte, kon ik er vooral ook erg om lachen. Alsof je als cowgirl urenlang door de verlate woestijn hebt gebanjerd, op weg naar de paradijselijke oase verderop die, als je ter plekke aankomt gewoon een fata morgana blijkt te zijn. En er dus helemaal niets is. Dat alles waar je je aan vasthoudt, waarvan je denkt dat het je met geluk zal vervullen, de zogenaamde zekerheden van het leven, eigenlijk niets meer is dan een illusie waar je niet op kunt bouwen.

Dit diep te beseffen en te ervaren gaat gepaard met een enorme innerlijke kracht die bij me naar boven komt borrelen. Zoiets als die vulkaan met zijn oervuur die jij dapper hebt beklommen op Bali. Ook al is er niets, tegelijkertijd is er alles. Alle pijlers in mijn bestaan werden laagje voor laagje afgepeld en de naakte kern blijft over. De essentie. Datgene wat belangrijk is in het leven. Het loslaten van deze zogenaamde zekerheden, gaf me opeens veel ruimte en een enorm gevoel van vrijheid om dat te doen wat mijn hart me ingeeft.

In Thailand vertelde ik je al van dat beeld wat ik had tijdens een van de meditaties. Terwijl ik zat te OM-en in een pranava japa, werd ik overspoeld door een enorm gevoel van dankbaarheid dat me diep raakte. Ik besefte hoe ongelofelijk dankbaar ik ben dat yoga in mijn leven is gekomen en dat ik hierdoor zoveel mooie dingen heb ontdekt. Dingen over mezelf, dingen over het leven. Dingen die ik niet altijd wilde zien of voelen, maar die me uiteindelijk wel enorm hebben verrijkt en heel hebben gemaakt. Samen met dit besef werd ook een van mijn dromen heel helder. Vanuit een diepe toewijding wil ik dat wat yoga mij gebracht heeft, teruggeven aan de bron. Ik zag mezelf in een weeshuis in India werken met kinderen, vanuit liefde en compassie dat brengen wat het leven mij tot nu toe gebracht heeft en op die manier leven geven aan een leven.

Trots kan ik je dan ook vertellen dat de bevalling, ondanks dat ie zwaar was, zeer spoedig is verlopen en dat de geboorte van een droom nu werkelijkheid is. Expedition KILI is de naam. Een bijzondere expeditie in twee delen met als doel zoveel mogelijk kinderen van weeshuis Deenabandhu Trust in het zuiden van India naar de top te helpen. Als ambassadeur van Yoga Gives Back Nederland vertrek ik eind september voor vier maanden naar het land waar yoga is ontstaan om daar op vrijwillige basis te werken met de bron van alle leven, kinderen.

Het weeshuis Deenabandhu is een warm bad van liefde en acceptatie voor veel straatkinderen. Gedurende deze periode zal ik psychologische ondersteuning, trauma healing en yoga (therapie) geven voor de weeskinderen en tevens training voor de lokale docenten. Vanuit mijn eigen ervaring weet ik hoe het is om op te groeien in een onveilige omgeving en hoe liefde, affectie en acceptatie een enorm verschil kunnen maken in het leven van een kind. Tegelijkertijd weet ik ook hoe yoga een tool kan zijn om obstakels te overwinnen en je in staat stelt om iedere berg in je leven te beklimmen.

En om dat kracht bij te zetten gaat het tweede deel van de expeditie van start. Me gelukkig prijzend met een vader die een rots in de branding voor me is, ga ik de Kilimanjaro beklimmen samen met  hem en twee andere KILI team leden. Op Valentijnsdag 2015, de dag van de liefde, kan het nog mooier sistaaa, vertrekken we naar Afrika waar we in 7 dagen de Kilimanjaro gaan beklimmen. Deze uitdagende beproeving dragen we op aan de weeskinderen in Deenabandhu en met iedere stap die we zetten hopen we meer donaties binnen te halen voor dit mooie weeshuis. Op de top van de wereld planten we dan een zaadje voor liefde en acceptatie.

Een zaadje dat ook in mij is geplant en waar ik steeds meer de vruchten van begin te plukken. Want ondanks het feit dat mijn leven op zijn kop staat, kan ik heel goed leven met deze houding. Ik weet, de hoofdstand was nooit jouw favoriet, maar ondersteboven is de wereld zo gek nog niet! Met deze dristhi ziet het leven er opeens weer heel anders uit.

Go confidently in the direction of your dreams! Live the life you've imagined. As you simplify your life, the laws of the universe will be simpeler. En zo simpel is het. Thoreau kon het niet makkelijker zeggen. De geboorte van een droom is geen illusie. Het enige wat je nodig hebt om de luchtspiegelingen te doorzien is vertrouwen. Als een echte droom gaat leven, gaat er een wereld voor je open en loopt deze wereld met je mee op het pad. Het pad dat nu de berg op gaat met hopelijk een hoop weeskinderen met ons mee. Naar de top. Ga je met ons mee sistaa?

Allright cowgirl, ik spring weer eens op mijn paard en vervolg mijn weg hier in het wilde westen. Bewapend met een lasso vang ik ieder mooi moment en maak dit het mijne.

Ain't no mountain high enough. See you at the top! Jihaaa!

Xx Anouk

Ps. Expedition KILI heeft ook een website! http://www.expedition-kili.nl
Help a child reach the sky...join us on this inspiring endeavour!