From Paris with(out) love

Sweet sistaaa!

Gelukkig nieuwjaaaaar!!!! Bedankt voor je mooie nieuwjaar wensen en niet te vergeten je kerstwensen :).
Het is al even geleden, maar ik heb genoten van de sfeer impressie van kerst in Deenabandhu. Wat een mooie hulp kerstmannen en vrouwen bij elkaar en volgens mij herkende ik daar je grote glimlach onder stralende ogen verstoken. Het valt me wederom op hoe aan je hele zijn te zien is dat je in je element bent tussen alle kinderen. Het gaat goed met je. Dat staat op je voorhoofd geschreven. 

Ontroerend om te lezen hoe je 2014 hebt afgesloten en 2015 al volledig hebt verwelkomt en omarmt. Hoe je zo vol vertrouwen en zeker van je zaak naar de wereld kijkt. 
2014 was nogal een jaar voor je waarin de stroom des levens je kabbelend het jaar in nam en vervolgens in stroomversnelling het laatste kwartaal in stuurde. Hup, de volle zee op naar onbekende wateren waar je je als een visje thuis lijkt te voelen. Zo ver weg van de materiële wereld en al zijn sores. Waar alle ruimte is voor de ander, in dit geval de kinderen en vrouwen van Incredible India en waar je eigen fundament zo rotsvast in het stof staat dat de gehele gemeenschap daar op kan bouwen. Inmiddels hebben zelfs de professoren van Harvard, niet de minste, lucht gekregen van de Indiase bitter zoete situaties waarin zovele zich bevinden en jij je ziel en zaligheid legt om een verschil te maken. Eens zien hoe het Kili zaadje in Londen gaat kiemen. 

En dan is daar Cambodja voor jou. In 2015 is de tijd aangebroken dat je er zelf een kijkje gaat nemen. En hoe. Hupsake holladiejeeeee meteen als studio manager. Mooi om te lezen dat mensen, huidige studio manager Piseth in dit geval, zo vanuit een Skype gesprekje gelijk al je hart ziet schijnen en je intenties voelt, een basis waarop hij zijn kindje, want dat is de Nataraj studio wel voor hem, aan je over laat. 

Ik zie al voor me hoe je kennis maakt met de bijzonder mensen daar, de Cambodjaanse leraressen, studenten maar vooral de kinderen met hun nieuwsgierige  pretoogjes waarvan het netvlies al veel te veel heeft gezien en hun glimlach het teken van mogelijkheden is. Een uitnodiging. De kennismaking waarin je zelf een grote glimlach terug uitdeeld en zonder woorden zo voorzichtig aan elkaar kunt wennen. Waar zaken als taal of leeftijd er dan niet toe doen. Waar de simpele en tegelijkertijd zo bijzondere kracht van het mengen van twee zielen zich voor doet.  Aftasten en kwetsbaarheid. Het moment waarop je besluit je deur op een kier te zetten en de ander uit te nodigen een kijkje bij je te komen nemen en al is het meer voor even, deel uit te maken van elkaars wereld. Een woord, zin, pagina of hoofdstuk van elkaars boek beschrijven. Wat er gebeurt, de chemie, het afstemmen bij een eerste ontmoeting met een ander, maar vooral een kind, vind ik een van de mooiste momenten die je met een ander mag delen. 

Terwijl ik over het spoor raas richting Parijs om afscheid te nemen van het adembenemende 2014 voor mij, realiseer ik me dat jij vorig jaar rond deze tijd op m'n plek zat.  Op weg naar de Franse hoofdstad met fikse vertraging of was dat op de terug weg? ;) Zelf hing ik toen boven de wolkjes en vloog Cambodja tegemoet. Wie had gedacht dat de rollen een jaar later omgedraaid zouden zijn, jij in het Oosten, ik in de stad van de liefde. Bijzonder he....

Hoe ik 2014 heb beleefd hoef ik je denk ik niet uit te leggen he :).  Het was d'r eentje die de boeken in gaat als onvergetelijk. Live the Dream is hier wel op z'n plaats en met lichte weemoed neem ik dan ook afscheid van m'n reisjaar. Starend naar de Eifeltoren met du vin en du pain net achter de kiezen, staar ik naar de fonkelende lichtjes die schieten over het ijzerwerk en de hemel op licht. Ook hier geen knallend vuurwerk of spattende vonken. Wel de Seine die onder me door kabbelt en de stroom van het leven symboliseert, van 2015, dat me mee neemt naar nieuwe avonturen. Ik sluit even m'n ogen en spring in gedachte de diepte van het nieuwe jaar in. Zolang ik m'n yogamatje als boei en anker gebruik, weet ik zeker dat ik m'n weg al dobberend op onbekende wateren wel zal vinden. 

Op 1 januari kijk ik uit het raam van ons appartementje. Gehuurd van een echte Parijse mademoiselle inclusief kat Rambo die zo Aiwa's broertje zou kunnen zijn, is het knus en behaaglijk warm, zo hoog en droog op de 6e etage. De lift is niet groter dan een Ikea boekenkast en biedt net genoeg ruimte om onze tassen naar boven te brengen en nee, ik heb deze keer echt niet zo veel bij me als toen we elkaar zagen in Thailand! 

Na wat schuiven met meubels in het woonkamertje, biedt het net genoeg ruimte om mijn matje uit te rollen tot aan het raam dat een uitzicht over de Seine, Hotel de Ville aan de ene kant en het puntje van de Eifeltoren aan de andere kant, onthuld. Prachtig.
Voor Hotel de Ville is een ijsbaan aangelegd en staat nog een kerstboom te stralen. Kinderen laten zich misselijk draaien op een cheval op de draaimolen met welbekende tringeling muziekjes na het eten van een crêpe of suikerspin uit een van de aangrenzende kraampjes. Het had zo het Vrijthof met haar Magisch Maastricht kunnen zijn. Maar dan anders. 
Geïmponeerd door de schoonheid en ligging van dit pronkstuk en dienstdoener als ons navigatiepunt, de weg terug naar Rambò, wel op z'n Frans uitspreken he, speur ik internet af om eens te kijken wat een nachtje je hoofd rusten hier zou kosten. Tot mijn verbazing en ietwat met gêne lees ik op Wikipedia dat Hotel de Ville geen hotel is, maar het vroegere stadhuis, wat de naam bij ander inzien ook doet vermoeden. Excusez-moi, oepsie daisy, foutje bedankt. Weer wat geleerd over de oude stenen aldaar.  

Maar goed, een prachtig gezicht dus aan onze linker en rechterzijde. 
Alleen het uitzicht voor me, onder me, het beeld van 2 mannen, liggend of hangend op een stukje karton op de stoep bij de ingang van de metro met als enig bezit de kleding die ze dragen. Allé daar lig je dan...dakloos. In een schrijnende situatie, God weet al hoe lang. Bonne année...
Ik vraag me af hoe ze zich voelen en hoop ergens dat ze verdoofd zijn door een of andere middel en niet bewust deze armoedtroef hoeven te beleven. Zoals je de vorige keer al schreef. Het is niet zo different, maar same same. Overal is iedereen opzoek naar liefde, geluk, vrede. 
En die ligt in de Parijse straten niet voor het op rapen. Hoe zijn ze hier terecht gekomen? Uit welk nest komen ze en wat is er gebeurd dat ze bruut uit het nest zijn gevallen of verstoten en in de goot zijn beland. 
De winterdag begint mild, maar regen drupt zachtjes tegen ons raam en op hun karton. Er stopt een busje en de mannen krijgen iets dat lijkt op een deken uitgereikt. Een druppel op de gloeiende plaat. 
De eerste dag van het jaar neemt me mee door de straten van Parijs, door de joods buurt waar naar schijnt de beste broodjes falafel te vinden zijn. Al plukkend aan m'n lunch vraag ik me af of m'n overburen al wat te eten hebben gehad dit jaar.

De lucht kleurt roze aan het einde van de dag, van achter het zelfde raampje op de 6e etage. De overburen liggen op hun plek en lijken niet te hebben bewogen. Alsof de dag zonder enige toevoeging aan hun bestaan, zomaar voorbij is gegaan. Het was a new dawn, a new day maar is het voor hun a new life? 
Wat zouden hun dromen zijn? Wat zien ze behind closed eyes? Zij zijn slechts een voorbeeld, er zijn zo vele op een zelfde soort stuk karton, in een portiekje of in de muffe, donkere gangen van de metro, allemaal met het zelfde schuitje 2015 ingeroetsjt. 

De roze wolk drijft voorbij, de avond valt en maakt op zijn beurt plaats voor de nacht. Ik verbaas me iedere keer weer over hoe snel dit schouwspel, het decor van zon, wisselt met maan. Het roze is prachtig en intens, veranderend in zijn tinten kondigt ze het duister aan, je ziet het aankomen, maar het verdwijnen ervan en het vallen van het doek van de nacht is toch een abrupt einde. 

Waar ieder einde een nieuwe begin is, voor de nacht, voor een nieuw hoofdstuk is het afstand doen van wat eens intens roze was niet altijd even makkelijk, ook al weet je dat het los laten de enige optie is en ook de beste. Het is niet voor niets zoals het is.  Het kleurenpalet dat zich bevind in m'n hart had de roze tinten al een schaduw randje gegeven. Ik zong een toontje lager en met het verkleuren van de roze wolk kon ook mijn hoofd zich er niet  meer in verstoppen. De nacht voelde ik naderen. 

Op m'n mat sta ik te wiebelen in balanshoudingen. Mijn hoofd vraagt te veel aandacht, piekert en brengt m'n lichaam tot beven als een boom in een fikse storm met snijdende oostenwind. Ik balanseer op mijn ene been als fundering en misschien komt het door de hoogte van de 6e verdieping, maar ik krijg mijn wortels niet verankerd in de aarde. Ik voel me uit balans en dat is wel terug te zien in mijn practice.  Een teken aan de wand.
Nu komt de gum de laatste tinten roze weg nemen en dikt de schaduw wat aan. De onzekerheid in het beetje zekerheid waarvan je soms onterecht denkt dat die er is, maakt plaats voor meer ruimte en opent nieuwe deuren en wegen. 

Het is nog even wennen, maar ik merk al liever alleen opvarende te zijn van het bootje op onbekende wateren en me hier sterker te voelen dan in een love boat waarvan de andere passagier met één been in de boot en de andere op het droge staat, zijn best doet het hoofd boven water te houden en het niet meer vlinders zijn, maar de beestjes zijn verruild voor een onbehaaglijk gevoel dat eerder lijkt op zeeziekte en zich nestelt in z'n onderbuik, omhoog kruipt en daar adembenemend werkt in de negatieve zin van het woord.
Ik stond erbij,  keek ernaar, zag het gebeuren, maar geen reddingsboei te bekennen. 
Iets dat onuitgesproken maar pijnlijk duidelijk wordt onder de grillige lucht die met momenten roze, maar ook een druilerig, grijze en verstikkende deken legt over de stad van de liefde en het begin van een nieuw jaar. Ironisch genoeg in de stad van de liefde, strand het schip. Het later missen van de trein uit Gare du Nord staat symbool als de boot missen, de plank mis slaan.

Wat zich inmiddels in de stad heeft afgespeeld is vreselijk, diep triest en een ongekend dieptepunt en zwarte start van 2015 voor de vrijheid van meningsuiting. Het tolereren van elkaars verschillen en dan heb ik het nog geeneens over respecteren laat staan waarderen dat niet alle neuzen dezelfde kant op staan en daarmee zorgen voor een gezonde diversiteit in de wereld is verbijsterend en niet voor te stellen dat de schaduw kant in de mens zo kan uitgroeien tot een zwarte ellende van haat die het licht in elkaar voor sommige ogen onzichtbaar heeft gemaakt. Met lichte wanhoop hoor ik de nieuwsberichten door de speaker van mijn radio en vraag ik me echt af waar het heen moet....De stad van de liefde. 

Wanneer de vrijheid een feit is en gevoelens te beschrijven zijn als een mix van verdriet en opluchting, gierend door mijn lijf, biedt mijn practice uitkomst. Mijn veilige haven en spiegel waar ik mezelf kan zijn en er geen ontkomen is aan wat er zich van binnen afspeelt. Wat heupopeners verder druppelen zilte tranen op m'n mat. Loslaten van de verbintenis die er kort maar krachtig was enerzijds en het gevoel van dankbaarheid voor alle lieve mensen om me heen anderzijds, valt over me. 

Terwijl ik inmiddels Parijs achter me heb gelaten en over het Nederlandse spoor raas, kijk ik even op en net op dat moment schiet Eindhoven aan me voorbij. Waar het roze begon hangt ook hier een grijze lucht. De knoop in m'n maag slik ik weg en terwijl de trein verder raast en Eindhoven met zijn oude Philipshallen laat voor wat het is, probeer ik dat ook en kijk naar wat er was als een mooie ervaring waarvan ik heb mogen leren. Want dat heb ik gedaan.  Mijn onderbuik gevoel sprak wederom luid en duidelijk de waarheid. Fijn om bevestigd te krijgen dat mijn innerlijke kompas aan voelde welke richting het bootje op ging en zo al voorzichtig de wind beetje bij beetje uit de zeilen nam. 

Ik denk dat je wel aan me proeft dat mijn koers voor komend jaar nog bepaald gaat worden along the way en nog niet zo helder is als vorig jaar rond deze tijd of de jouwe. 
Wat wel als een paal boven water staat, is dat je over twee weekjes eventjes terug in het land bent en we dan gezellig kunnen proosten op het nieuwe jaar vol mooie dingen samen ter land, ter zee en in de lucht bijvoorbeeld tijdens de Kili Same Same but Different avond.  

Hoe voel je je eigenlijk nu het afscheid, voor nu dan he, van Deenabandhu nadert? En ben je klaar voor de Kilimanjaro ?! Het beklimmen van een top voor Kili volgend jaar klinkt als een welkom avontuur. Wie weet :). 
Tijd voor je afscheid is het nog niet.... Eerst wens ik je nog een hele fijne tijd samen met je kroost! 

Tot gauw sweet sistaaaaa :) 

❤️