Een nieuw jaar vol nieuwe dromen.. Happy 2015!

Happy New Year sweet sistaaaa!

Voordat de drie koningen voorbij komen, wens ik je vanuit Incredible India in de volle maneschijn een prachtig mooi nieuw jaar toe! Een jaar waarin al je dromen mogen uitkomen en waarin je nieuwe dromen kunt laten ontstaan. Een jaar vol bijzondere ontmoetingen, geweldige ervaringen en onvergetelijke momenten. Met heel veel liefde, gezondheid en geluk. Een nieuw jaar helemaal voor jou! Ik ben heel blij en dankbaar dat ik hier een beetje deel van mag uitmaken en hoop dat we nog veel prachtige plekken op deze aarde mogen ontdekken en delen op onze reis door het leven, samen en ieder apart vanuit een diepe verbinding die ik voel waar ik ook ga.

Weet je nog, een jaar geleden om deze tijd? Jij had net ons koude kikkerlandje verruild voor de hitte in Phnom Penh en stond aan de start van een onbekend avontuur in het verre oosten. Verkleumd door de kou verwarmde ik me aan een cappuccino in Parijs en vroeg me af welke kleur het gras nu eigenlijk had. Grappig dat nu de rollen omgedraaid zijn. Same same but different. Terwijl jij op dit moment tussen du vin, du pain et du boursin zit en geniet van een prachtig begin van het nieuwe jaar in la ville lumière, zit ik onder de brandende zon met rijstprutjes ergens aan de andere kant van de aardbol, waar überhaupt geen gras groeit. Je eerste verhalen van toen lieten me wegdromen naar de essentie van waar het naar mijn gevoel om gaat in het leven. Echt contact, verbinding, openheid, geen oppervlakkig geklets en blabla. Ik hoor het mezelf nog zeggen in gedachten. Inmiddels, een jaar later, leef ik die droom. Beelden van 2014 gaan door me heen. Ik sta even stil en besef waar ik nu ben. Mooi om te zien hoe het leven kan lopen.

In ieder geval hoop ik dat je spetterend 2015 bent in geknald, zo dat de Eiffeltoren ervan schudde op zijn grondvesten. Dat je de Champs-Elysees onveilig hebt gemaakt en je op Pont Neuf jonglerend met oliebollen en onder het genot van een glaasje champagne het vuurwerk boven de Seine de lucht hebt zien verlichten.

In India doen ze eigenlijk niet aan oud en nieuw, maar die vlieger ging voor mij niet op. Het figuurlijke vuurwerk des te meer. Ik heb nog nooit zo’n intense jaarwisseling meegemaakt die een nieuwe periode inluidt, waarvan ik een jaar geleden niet had kunnen dromen.

Het vuurwerk dat hier knallend de lucht in ging, bestond uit de snoekduik die alle jongens bij de derde ‘Om Shanti’ aan het einde van de yogales op oudejaarsavond  maakten, om vervolgens met een luide namasté op mijn schoot te belanden. Chetan zorgde voor het ‘licht-in-mijn-hoofd-glaasje-champagne-gevoel’, toen hij naast me kwam liggen in savasana, mijn hand stevig vastpakte en me glimlachend aankeek.  Bubbels van blijdschap borrelden omhoog. De hemel was bezaaid met schitterende sterrenflikkers toen het licht helemaal uitviel. Zonder stroom brachten we in het donker de avond door, afgesloten van de buitenwereld en in spetterende stilte gingen de laatste momenten van 2014 aan me voorbij. Mijn buik gevuld met mooie ervaringen waar geen oliebol tegen op kan, zakte ik voldaan weg naar dromenland, op weg naar volgend jaar. Als klap op de vuurpijl was daar uit de kluiten gewassen puber Surya die om twaalf uur ‘s nachts voor mijn raamopening stond met een brandend kaarsje in zijn handen. “Anouk akka?” Zijn zachte stem knalde door de duisternis. Voorzichtig reikte hij me door de tralies het kaarsje aan. “I came to wish you a very happy new year. Thank you akka.” Geruisloos sloop hij weer de stilte in, mij vol ontroering achterlatend met het vlammetje in mijn hand dat een diffuus licht wierp op alles wat er is. Stille Surya die altijd de kat uit de boom kijkt. Nog niet eerder had hij zijn naam zo’n eer aangedaan. Een stralende zon in de donkere nacht. Een Indiase engel die mijn dromen voor het nieuwe jaar verlichtte. Ik kreeg het er warm van. Stille kracht ontvlamt in een spetterende vuurfontein en slaapdronken rolde ik weer mijn houten plankenbed op waar alles nog zachtjes na smeulde en het kaarsje zachtjes de wacht hield naast me.

Bij het ontwaken van het nieuwe jaar, ren ik door de velden zonder groen gras. Rood stof en grind knetteren als rotjes onder mijn voeten. Mijn benen branden van energie en ik adem diep de eerste dag en dauw van 2015 in. Halverwege mijn renronde loop ik Ashwini, Deepika en Vandana tegen het lijf die voor het Girls Home zitten te stoepkrijten met de krijtjes die ik ze heb gegeven voor kerst.  Zonder stoep best een hele uitdaging trouwens, maar sistaaa, inmiddels weet je dat in India alles mogelijk is. Bezweet zet ik mijn vuurtje op de waakvlam, terwijl drie op een rij me trots aankijkt. “For you akka! Happy New Year!” Een prachtige tekening kleurt de Indiase aarde in de mooiste tinten en zet de toon voor een nieuw begin.

Als geraakt door een vuurpijl, vervolg ik na een stevige nieuwjaarsknuffel mijn weg. De brok van ontroering in mijn keel. De warme gloed in mijn borst terwijl zweetdruppels zich vermengen met tranen van geluk. Zout proeft bitterzoet op mijn tong. Ik adem de dankbaarheid in zo diep ik kan en met een zucht laait mijn innerlijk vuur op als nooit tevoren. Het nieuwe jaar wordt wakker en dit is nog maar het begin.

Een paar uur later schrik ik op door een hels kabaal. Ik ren naar buiten. Een politieauto staat op ons terrein, deuren geopend en vier man sterk rukken met geweld aan twee kleine jongens op de achterbank die als gillende keukenmeiden tekeer gaan. Huilend, schreeuwend, schoppend en slaand, bijten ze letterlijk en figuurlijk van zich af. Opgepikt van de straat in Mysore uit handen van een criminele bende. Gered van de kinderhandel die hier ook in het nieuwe jaar gewoon vrolijk doorgaat. Het is duidelijk dat hen een ander jaar is beloofd dan dat ze in werkelijkheid te wachten stond.

Ik ga naast ze zitten op de achterbank. Hun lijfjes trillen van angst en met diepe horten en stoten komt hun verhaal naar boven.  Het is niet eerlijk. De politie snapt het niet. Naar Italië zouden ze gaan, een land ver weg in Europa. Dat hadden ze beloofd. Misschien ken ik het wel? Een mooi huis met heel veel speelgoed. Adoptieouders die lief voor hen zouden zorgen en ze alles zouden geven waar ze ooit van hadden gedroomd. Pretparken. Glijbanen. Een zwembad in de tuin. Snoep en lekker eten, de hele dag door. Een slaapkamer met een televisie. Een echt bed. Vriendjes om mee te spelen. Een school met een aardige juf.  En ze konden alles vragen wat ze maar wensten. Echt waar. Vandaag zouden ze worden opgehaald. Het was een groot geheim, dus ze mochten tegen niemand wat zeggen. Anders zouden andere kinderen in hun plaats gaan en dat wilden ze toch niet? Maar, geen zorgen want zij waren speciaal uitgekozen. Omdat ze zo braaf luisterden.  Hun ouders zouden trots op ze zijn als ze nog hadden geleefd. Twee rijke zonen. En opeens kwam deze stomme politieauto langs. Zomaar werden ze meegesleurd en daarmee denderden al hun dromen de afgrond in. Dit was helemaal niet de bedoeling en ze moesten nu toch echt terug, want anders waren ze te laat voor het vliegtuig. Jammerend schieten ze hun laatste pijlen af. “Please bring us back akka. Help us!”

Er was geen weg meer terug. Dit was de start van een nieuw begin.

Chamana kwam wel weer terug. Gelukkig. Na heel wat omzwervingen stond ze op nieuwsjaardag op de mooie gekrijte stoep. Haar leven zag er echter niet zo rooskleurig uit tot nu toe. Op haar vierde zag ze hoe haar vader haar moeder net zolang met haar hoofd tegen de muur aan sloeg totdat ze dood was. Hoe hij haar vervolgens met een touw opknoopte en liet bungelen aan de vleeshaak uit de lemen muur. Tegen iedereen verkondigde dat ze zelfmoord had gepleegd. Vertrok met de noorderzon en Chamana aan haar lot overliet. Een zelfde politieauto bracht haar naar Deenabandhu. Een schone lei. Een nieuw leven, dat eigenlijk best goed verliep voor een paar jaar. Totdat haar vader weer op de proppen kwam. Hij wilde haar terug. Niet als verloren dochter, maar om haar in te zetten voor zijn eigen gewin. Als kinderprostituee. Te jong om nieuw leven te kunnen laten ontstaan. Nog geen veertien was ze en sliep met de vrienden van haar vader. Ze dacht dat ze hem hier blij mee zou maken. Dat hij dan wel echt van haar zou houden. Hij hield alleen van de drank en het geld dat ze hiervoor bij elkaar zwoegde. Geen druppel liefde meer of minder.

Op een dag liet haar vader haar weer zitten. Ze vond haar weg terug naar Deenabandhu, maar buiten dat was ze totaal de weg kwijt. Niet meer wetend wat voor of achter was. De meisjes snapten er niks van. Ze trok haar kleren uit wanneer ze er maar de mogelijkheid toe had en plaste in bed als een klein kind. In haar blote billen werd ze huilend gevonden op de wc. Ze schreeuwde in haar slaap. Het was genoeg. Ze wilde een einde maken aan haar leven. Het begin van het einde. Ze liep weg. Tevergeefs. Haar verleden haalde haar in. Noodgedwongen maakte ze rechtsomkeert. “Hoe heb je dit in godsnaam allemaal volgehouden Chamana?”. Ze haalde haar schouders op. “Just do it.” Ze slikte en keek me aan. “This is my life, akka.” Ik vroeg haar naar haar dromen. “No dreams. Just nightmares.”

Tulsi, een van de oudste meiden van het Girls Home kan niet slapen. Net voordat ik het licht wil uitdoen, staat ze voor mijn raam. Of ze nog even wat mag vragen. Niet voor zichzelf hoor, maar ze maakt zich zorgen om een van de huismoeders. Ze hoort haar ’s nachts huilen. Soms, zomaar uit het niets begint ze te schreeuwen en slaan, waarbij de meisjes ten onrechte vegen uit de pan krijgen waarbij de sambar hen om de oren vliegt. “Ik wil haar graag helpen, akka, maar ik weet niet zo goed hoe? Ze heeft zoveel problemen…” Met een zucht opent Tulsi een vat ellende waar je spontaan zuur van wordt. Verbannen uit haar dorp. Haar man op mysterieuze wijze overleden. Vergiftigd door haar oude overburen vanwege een ruzie om de bruidsschat van hun dochter die een kindhuwelijk aan zou gaan met de broer van de man des huizes. Dochter is niet goed genoeg bevonden en kan het nu wel vergeten voor de rest van haar leven. Zoonlief heeft het criminele pad gekozen en zit ergens in de illegale handel in Mumbai. De hele gemeenschap wil haar kaal plukken en hebben een rechtszaak tegen haar aangespannen. Geld om een jurist in handen te nemen heeft ze niet. Ze is ten einde raad en verbitterd door machteloze woede. Haar ogen spuwen vuur en laten de duistere kanten van de mensheid zien als je haar aankijkt. “What to do, akka?” Tulsi’s ogen worden donker. Die van mij zijn zwaar. Willen dichtvallen maar struikelen over alle porties leed die her en der verspreid liggen op de weg naar de nacht. Waar is de schakelaar gebleven?

Het licht ging vanzelf uit. De stroom was weer eens uitgevallen. De schaduw verdwijnt in de nacht en maakt plaats voor de droom.

Dit was voor mij het begin van het nieuwe jaar. Een afsluiting van het oude. Ik stapte door een deur die meteen achter me sloot. Ook ik kan niet meer terug.

Ik kan en wil mijn ogen niet sluiten voor alles wat me hier wakker heeft geschud. Wat me geraakt heeft tot in mijn ziel en mijn dromen tot leven heeft laten komen. Ook al is het op een houten plankenbed. Ook al zijn er de meest vreselijke nachtmerries bij. Ook al staar ik naar het plafond wanneer ik niet kan slapen. Ook al springen de tranen me in mijn ogen van onmacht. Ook al maakt het me soms bang in het donker.

“Go confidently in the direction of your dreams. Live the life you've imagined. As you simplify your life, the laws of the universe will be simpler.”

Zonder vuurwerk, zonder het ploppen van de champagne fles en het verorberen van een oliebol toe, maar gewoon met een simpel glaasje water en een bordje rijst, wil ik graag met jou in verbinding proosten op de dromen van het nieuwe jaar.

Het schijnsel van de eerste volle maan werpt een licht op dit begin. Zaadjes die geplant zijn ergens in de aarde verworden tot groen gras, dat hoe je het ook bekijkt, niet van kleur verandert. Het is er gewoon. Waar dan ook. En met die gedachte ga ik het komend jaar tegemoet. Vol vertrouwen ga ik daar heen waar ik voor mijn gevoel moet zijn. Mijn hart wijst de weg.

Voorlopig dabber ik nog een paar weken met mijn blote voeten rond in de rode klei in India. Het werk dat ik hier doe begint zijn vruchten af te werpen. Ik zie knoppen openen en bloemen opbloeien. Kleine dingen die groots worden. Positieve bewegingen brengen het ellendige moeras waarin veel kinderen zich bevinden, langzaam aan het stromen en de derrie wordt steeds helderder. Zoveel geweldige passen die de kinderen aan het zetten zijn en stap voor stap klimmen ze moedig naar de top. Dit is zo onbeschrijfelijk mooi! Maar we gaan het toch proberen. Professor Jayadev, de eigenaar van Deenabandhu en ik zijn bezig met het schrijven van een Engelstalige publicatie. Casestudies van de getraumatiseerde kinderen hier en hoe we ze samen weer op weg helpen door middel van trauma therapie, yoga en holistic healing. Bijzonder is dat we op nieuwjaarsdag te horen kregen dat we ondersteuning krijgen van de University van Harvard. Een professor gespecialiseerd in trauma heeft toegezegd dat ze de komende jaren hier ons in gaat ondersteunen en helpt ons dit verder in de wereld te brengen.

Dan begint de groeiende KILI woekerplant ook steeds duidelijkere en prachtige vormen te krijgen. Met de eerste oogst van dit jaar, gaan de donaties, buiten de sponsoring van de kinderen om, op een hele mooie manier besteed worden. Naast Deenabandhu School gaan we een plek creëren waar uiteindelijk ongeveer duizend vrouwen aan het werk kunnen worden gesteld. Arme moeders van kinderen die normaal gesproken in weeshuis terecht zouden komen maar nu een kans van leven hebben thuis, omdat al het geld dat de moeders verdienen naar de educatie van kinderen gaat. Kinderen hoeven niet meer op straat te bedelen. Vallen niet meer ten prooi aan kinderhandel en prostitutie, maar krijgen een toekomst waarin ze hun eigen dromen kunnen waarmaken. En de woekerplant groeit door. Expedition KILI blijft een jaarlijks terugkerend gebeuren waarin mensen worden uitgedaagd om samen bergen te verzetten en te Klimmen In Liefde voor India om zo zoveel mogelijk kinderen naar de top te helpen. Er is nog wel een plekje vrij, dus als je zin hebt sistaaa?

Dan ben ik heel blij om over een paar weken jou en alle andere mensen die me dierbaar zijn te zien, bij te praten en alle dromen te delen.  Mijn hart maakt een sprongetje als ik denk dat we vervolgens op Valentijnsdag deel twee van Expedition KILI starten, de beklimming van de Kilimanjaro in Afrika. De zaadjes die ik uit Deenabandhu heb meegenomen, draag ik mee de berg op om ze te planten op een van de toppen van de wereld.

De terugweg zal alleen iets langer zijn dan dat je misschien gedacht had, sistaaa. In maart zak ik weer af naar India. Allereerst naar Rishikesh, waar ik op het internationale yoga festival aandacht ga vragen voor Yoga Gives Back en Deenabandhu Trust in het bijzonder. Op internationale vrouwendag is YGB gevraagd om te spreken over de Sister Aid projecten en het nieuwe KILI initiatief zal daar een onderdeel van zijn. Samen met Kayoko Mitsumatsu, de president van YGB gaan we ons beste beentje voorzetten om onder andere de Indiase minister van yoga te overtuigen van de noodzaak van deze projecten. Dan vervolgt de weg weer richting het zuiden van India. Allereerst om met Jayadev en Kayoko een succesvol microkrediet project te bezoeken in Charaka waar honderden straatarme en verlaten vrouwen aan het werk zijn gesteld in naaiateliers en nu hun eigen geld verdienen met prachtige kleding die wereldwijd wordt verkocht. Hun verdiende geld gebruiken ze voor de opleiding van hun kinderen. Dit is een geweldig voorbeeldmodel voor het KILI project in Deenabandhu. Met een behoorlijke dosis inspiratie keren Jayadev en ik dan terug naar Chamarajanagar om samen de grote lijnen uit te zetten voor het project. En om dit kracht bij te zetten, zal ik met de kinderen en vrouwen een kokosnootboom gaan planten. Symbool voor alle dromen die we met zijn allen gaan waarmaken.

Op Deenabandhu School zet ik dan samen met de docenten het counseling programma voor de getraumatiseerde kinderen voor de komende maanden neer, zodat ze zelf hiermee verder kunnen. Voor een dik half jaar ongeveer, want in november ga ik weer een paar weken terug voor de evaluatie en follow-up en voor het planten van de zaadjes van KILI 2015-2016.

En je raadt nooit wat ik in de tussentijd ga doen? Weet je nog, die bewuste flyer die ik vond in Bali na het geven van mijn allereerste yogales? Krama Yoga in Cambodja waar mijn hart sneller van ging kloppen en waarvan ik wist dat ik daar nog ooit iets mee wilde gaan doen? Waar ik jou zo’n anderhalf jaar geleden op wees als je ‘iets met yoga en het buitenland’ wil? Dat moment van ooit is nu voor mezelf gekomen. In april vertrek ik naar Cambodja waar ik me zal gaan inzetten voor getraumatiseerde vrouwen en kinderen door middel van yoga en trauma therapie en daarbij krijg ik de verantwoordelijkheid van vervangend studio manager van de Nataraj Yoga Studio in Phnom Penh. Kom je dan ook nog even bij je oude yogaplek langs?

Oh ja en tussendoor ben ik dan ook nog een maandje op Koh Samui, waar ik mijn 500 RYT opleiding zal afmaken in Samahita Retreat. Bijzonder ook dat juist Krama Yoga het goede doel is van Samahita en ze dit volledig hebben omarmd als charity NGO. Samahita, aan de magnificent ocean en waar we samen regelmatig hebben geproost op het leven met een kokosnoot. Gedanst onder het schijnsel van de volle maan. Daar waar ik afgelopen jaar tijdens een meditatie werd overspoeld door een gevoel van dankbaarheid voor alles wat het leven en yoga me gebracht heeft. Waar het innerlijk vuur in me werd aangewakkerd om terug te geven, los te laten en me volledig te richten op dat wat voor mij belangrijk is in het leven. Het heldere beeld van mezelf werkend in een weeshuis in India op mijn netvlies.

De cirkel is rond en een nieuwe ronde kan beginnen. Met deze dristhi zet ik koers voor 2015 en mijn hart leidt de weg. Mijn dromen en diepe drijfveren in het leven niet uit het oog verliezend, kijk ik uit naar alles wat er komen gaat. In vol vertrouwen. Gewoon doen. Zo simpel is het.

Lieve sistaaa, dankjewel voor alles wat we in het afgelopen jaar hebben gedeeld en ik ben blij dat je er ook in dit nieuwe jaar weer bent. Hier heeft de volle maan inmiddels weer plaats gemaakt voor het felle schijnsel van surya, de zon. Ik hoop dat de volle maneschijn een verhelderend licht werpt over jouw dromen en kijk uit naar jouw ervaringen aan de andere kant de wereld. Het nieuwe jaar is begonnen. Let’s go! Happy 2015!

xx

Anouk 

ps. terwijl ik dit schrijf blijft Nina Simone maar in mijn hoofd door zingen...

Birds flying high you know how I feel
Sun in the sky you know how I feel
Breeze driftin' on by you know how I feel.

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life for me 

And I'm feeling good

Fish in the sea you know how I feel
River running free you know how I feel
Blossom on the tree you know how I feel

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good

Dragonfly out in the sun you know what I mean, don't you know
Butterflies all havin' fun you know what I mean
Sleep in peace when day is done that's what I mean
And this old world is a new world
And a bold world for me

Stars when you shine you know how I feel
Scent of the pine you know how I feel
Oh freedom is mine
And I know how I feel

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me

And I'm feeling good