Een gespreid bedje, in een warm nest

Lieve Anouk,

Hoiiiiii oet Mestreech!! Waar de Sint weer is verdwenen en we alle kerstdrukte maar net kunnen bijbenen. 
Het is die tijd van het jaar waarin de stad in lichter laaie staat met lampjes aan bijna
iedere brug, boom en lantarenpaal. Knus hoor op deze donkere dagen. Rond 17.00 uur gaat het beetje zon dat er is onder en lijkt de dag voorbij. Weer om met de kippen op stok te gaan en de verleiding naar een extra snooze in de vroege ochtend proberen te weerstaan. Nu ben ik geen snoozer, meestal voor de wekker wakker en bij de eerst tring, hup d'r uit, maar tegenwoordig is dat soms wat lastig. Maar dan is er nog altijd Aiwa die me met een miauw en sprong op m'n hoofd zo uit dromenland haalt en we samen richting mat kruipen. Koud en donker, extra reden voor Zonnegroetjes ;).

Over Zonnegroetjes gesproken, wat vond ik het fijn om je even te kunnen zien tijdens Yoga Gives Back dag bij YogaPlace waar we saampjes, fanatieke Yogaplacers en jij met een hele stoet van je kids,  108 Zonnegroeten hebben gedaan. Jullie zwetend in een rap tempo in de Indiase buitenlucht onder de ondergaande zon. Wij in de warme shala in de late ochtend op een ietwat aangepast tempo dat past bij ons Westerse lijf. Prachtig om je Indiase familie te leren kennen, te zien hoe ze op dat moment stralen. De grote glimlachen op hun gezicht zijn een weerspiegeling van het goeie werk dat je voor hen doet, je grote inzet, de warmte en liefde die je ze geeft. Topperrrr!! 

Terwijl je tussen de jankende honden, zoemende muggen en stoffige hitte zit, is de vrieskou inmiddels gearriveerd in ons kikkerlandje en dat maakt de u welbekende kinderkopjes in de straten van sjoen Mestreech niet alleen killers voor elegante hakjes, maar ook spekglad voor fietsbanden. Dat laatste heb ik aan den lijve mogen ondervinden afgelopen week op m'n vaste Yogaplace / Brandweer route. De combinatie van net iets te hard te bocht nemen, remmen en dus de natte gladde kopkes, maakte dat m'n stalen ros zo onder me vandaan gleed. In een fractie van een seconde, hing ik met m'n neus slechts een paar centimeter boven de grond. Nu is me dat in verschillende asana's natuurlijk niet vreemd, maar dan gebeurd het met wat meer controle. De iets te dikke handschoenen en jas voor de tijd van het jaar en bandha's op volle toeren, maken dat ik vrij zacht land en behalve wat blauwe plekken hier en daar, gewoon de studentenyoga kan geven. Voor mij geen ziekenhuis gelukkig, al is dat hier natuurlijk peanuts in vergelijking met wat je ontstoken been en jij hebben meegemaakt. Ik hoop dat het inmiddels weer helemaal is genezen dankzij de magic touch van de broeders uit de privé kliniek?

Deze slidings stelde amper wat voor, maar toch wordt je je op een moment waarop het even dreigt mis te gaan, herinnerd aan je nietigheid, kwetsbaarheid. De vanzelfsprekendheid van gewoon maar op de fiets stappen iedere morgen, met een gezond lichaam dat je overal naar toe trapt, is niet vanzelfsprekend en een gegeven waar we, denk ik met z'n allen, heel makkelijk aan voorbij gaan, zo lang het werkt naar behoeven. Ik denk dat ik het met enige regelmaat nodig heb om aan den lijve te ondervinden dat het simpelweg functioneren van je voertuig in dit leven, je lichaam, zomaar naar een lagere versnelling kan schakelen en je plannen, wensen en verlangens niet meer kan bij benen. Deze gedachte maakt me nederig en helpt me de dagdagelijkse dingen meer te waarderen. 

Het was trouwens lang geleden dat ik zo'n smak maakte. In Indonesië, op Flores wel te verstaan vreesde ik voor een fikse uitglijder, maar ik bleef aan vulkaan Inerie geplakt tijdens de afdaling van 2245 meter, die ik voetje voor voetje naar beneden schuifelde. Ik had toen net besloten de yin training te gaan doen en daar kon ik geen gebroken ledematen bij gebruiken. Op m'n schouders stond dan ook een mini fronsende Marieke met de handen in de zij en een tikkend voetje op de vloer, zich af te vragen wat haar bezielde om aan deze klimtocht deel te nemen. Als het hier even mis gaat kan de yoga voorlopig wel de kast in. De doemdenker op m'n schouder kon lekker zelf de kast in! Yoga helpt me verdieping en verbinding te vinden in alles wat ik doe en ik was niet van plan om zaken te laten, voor het geval er iets mis zou gaan en er dus met een gipsbeentje geen virabhadrasana meer in zou zitten. Dat zeg ik nu wel zo......maar de ski's onder binden vind ik toch wel erg spannend en heb ik tot nu toe nog niet gedaan onder meer uit gips vrees met alle gevolgen van dien ;). Voor alles is een eerste keer dus wie weet deze winter...

Nu was het m'n stalenros die eigenwijs de andere kant op vloog en me liet vliegen. Als echt paardenmeiske is me dat wel vaker overkomen en eindigde de ponyrit geregeld met m'n neus in het zand. Zo stuiterde ik een gekneusde schouder, hersenpudding en als klap op de vuurpijl een blauw oog bij elkaar onder leiding van m'n lieftallige pony Jimmy. Jimmy was een cadeautje van mijn ouders en opa en oma Vliegen, de ouders van mijn vader. De opa die paarden fokte, een van hen trok de koets toen m'n ouders in het huwelijksbootje of ja huwelijkskoetsje dan liever he, stapten ahhhh wie SuBe he. De opa die naast paarden ook hokken vol konijnen fokten, van die Flappies, ideaaaaal om op te dienen tijdens het kerstdiner. Het vegetariër zaadje is vermoedelijk hier in me geplant, want ik begreep als kind al niet zo goed waarom die pluizen beesten m'n buik als eindstation hadden. Zelf had ik een eigen Pluisje. M'n witte konijn met rooie oogjes was m'n eerste huisdier en zoals m'n speelgoed uit poppen bestonden met roze jurkjes en geen soldaten of ridders, zo was Pluisje natuurlijk m'n vriendinnetje en dus een meisje. Totdat opa lief het beestje even ondersteboven hield aan z'n nekvel, ruw in mijn ogen, wat al verschrikking genoeg was geweest, maar nee hoor, het werd nog erger. Pluisje bleek een jongetje te zijn. Het huilen stond me nader dan het lachen. Wat een nachtmerrie!  

Die zelfde lieve opa vond het maar wat leuk dat ik ook van paarden of wel ' baikes' hield. M'n viervoeter met prachtige bruine ogen en grootste vriend everrr heeft zich echter nooit kunnen voorstellen aan opa. Een paar dagen voor de geplande kennismaking kreeg opa een hartaanval en was het gedaan. Oma achter latend en rijp voor een verzorgingshuis. Droevig...

Maar Jimmy dus. 
In zijn speelse, wilde buien liet hij me alle hoeken van de manege zien. Iedere keer dat ik op z'n rug kroop was het maar afwachten in welke stemming ik hem aantrof. En hoe we er samen weer een interessante omtmoeting tussen beide van gingen maken. De ene keer dansten we samen parmant door de uit de kluiten gewassen zandbak, de dag erna mocht ik het zand van iets te dicht bij aanschouwen. 
Nu ik er zo aan terug denk, is dat een van de aspecten van het paardrijden dat me zo aansprak. Het niet weten hoe je paardje vandaag gemutst en gezadeld is en de energie van dat moment laten samensmelten in een mooie samenwerking of kleine strijd. Het is veelal aftasten en aanvoelen. In dit moment kijken wat zich aan dient en hier mee werken. 

Opzoeken van je grens, misschien samen met Jimmy iets hoger springen dan we voorheen deden of een ander paardje kiezen met wat meer pit en hopen dat je in het zadel kunt blijven plakken wanneer hij al bokkend door de bak stuift. 
Waarschijnlijk heb ik tijdens deze rodeo rondes die voelde als een kwestie van leven en dood, m'n bandha's ontdekt. Ujjayi ademhaling misschien ook al, in iedergeval in-en uitademen via je neus. Als je dat door je mond deed, kon het stof happen worden als ik de grond weer eens mocht kussen. 
Ik zie dus nogal wat overeenkomsten tussen op de mat en op de rug vroeger. Alleen is m'n lichaam hier het paard dat de ene keer wat meer zin erin heeft en de andere keer wat nukkig en stijf uit de hoek kan komen. Die vandaag wel een backbend kameeltje uit de mauw schut en morgen genoeg heeft aan setu bandhasana. Je weet het niet, je weet het niet.....de kunst zit hem denk ik je te verbinden met je paard, je lichaam, gedachtens en gevoelens en die samen te laten smelten in een practice op je mat waar je adem de muziek is waarop je danst en je gedachtes buiten de disco als ongenodigde gast uit verveling langzaam afdruipen. 

Zo'n 65 jaar geleden zwierde opa Eerdmans, m'n oma voor het eerst over de dansvloer. In dansen was oma een ster heb ik me laten vertellen, iedere man wilde met haar dansen. Oma en ik zijn allebei Weegschaal, dat hebben we gemeen, maarruh dat dans gen heeft ze niet via m'n moeder overgedragen. Helaas.....
Ook in Papua Nieuw-Guinea een jaar of 55 geleden waren de ouders van m'n moeder niet vies van een dansje wagen, rock en rollend in de jungle waar m'n opa marine arts was en oma met de twee dochters, m'n tante van 3 en m'n moeder van 1, manlief in een klein vliegtuigje zijn achterna gevlogen. Opa is nu 89 en oma 88. Een voorrecht dat ik nog een opa en oma bij me mag hebben. Het is altijd genieten van hun verhalen, zoveel meegemaakt, van tropenavonturen, de Duitse bezetting tot aan het nu. 

Het nu waarin oma ondanks haar twee nieuwe knieën het rock en rollen is verleerd en dan niet achter de geraniums, maar achter de boeddha's die door de jaren heen een echte verzameling is geworden rustig met haar neus in een kruiswoordpuzzel boekje zit. 
Met momenten voelt ze hoe haar neus op de kinderkopjes, in het zand op de feiten wordt gedrukt. ' Leeftijdsgenoten vallen met de bosjes en dat is geen pretje m'n kind' zegt ze. ' Iedereen gaat maar dood'. En ja...dat is natuurlijk ook zo....'wat wil je ook op deze leeftijd, Mariek?' zegt ze dan. En meestal is dat het begin van de uiteenzetting waarin haar dankbaarheid wordt uitgedragen. Dankbaarheid naar haar man, mijn opa, die al 63 jaar aan haar zijde staat. De goedheid zelve zegt ze, met een grote mond en een klein hartje, met wat minder haar en een dikkere buik, die voor haar zorgt nu ze zelf de kwaaltjes van het ouder worden niet altijd meer het hoofd kan bieden. Met bewondering luister ik naar haar mooie woorden en zie in gedachten voor me hoe ze lang geleden samen een dansje waagte. Verliefd waren. In de bloei van hun leven met opgeheven hoofd over de kinderkopjes gleden en het vallen en opstaan samen deden. En nog doen. Verbinding voor het leven. 

Ik bof en ben dankbaar voor de warme familie waarin ik ben opgegroeid. Mijn ouders en zusje, maar ook ooms tantes, nichtjes, neven en opa's en oma's. 
Misschien ligt het aan de tijd van het jaar dat je je meer bewust bent van de liefde om je heen. Al zie ik dat ik als vanzelf na het lezen van je verhalen over de gruwelheden die je Deenabandhu kinderen hebben meegemaakt, de onveilige gezinssituatie en leefomgeving die tranen doen laten prikken in m'n ogen, besef hoe ontzettend blij ik ben met de jeugd die ik heb gehad en je zo even mee neem voor een kijkje terug in mijn goeie, ouwe tijd. Wat een ontzettend schril contrast daar, met mijn konijnen probleem, hier. M'n familie die er altijd voor me was en is. Een warm nest, iets dat ik Satya, Chetan en alle andere ook zo had gegund. Het same same is ver te zoeken en het different zo pijnlijk zichtbaar. 

Lieve Anouk, neem me weer mee naar de realiteit van alle dag in jouw wereld.  

Heel veel liefs,

Marieke