Pittige powervrouwen en krachtige kerstlichtjes

Lieve sistaaaaa,

Fijn om weer van je te horen uit ons koude kikkerlandje dat zich langzaam opmaakt voor de kerst! Ik zie de schitterende lampjes in de donkere kou zo voor me en jij glibberend over de kinderkopjes je een weg banend naar huis door de winkelende menigte die nog snel de laatste inkopen doet. Wat een andere wereld. Different is nog zacht uitgedrukt inderdaad. Dankjewel voor het  kerstlicht dat je schijnt op je leventje. Heerlijk om even met je terug te gaan in de tijd en wat hartverwarmend om te lezen dat je het gevoel van een veilig warm nest kent. Dat je bedje zo fijn gespreid is dat je de snoozeknop moet gebruiken om eruit te komen. Iets wat hier niet vanzelfsprekend is. En dan heb ik het niet over de gestoffeerde planken die je als je geluk hebt je bed mag noemen. Of de kartonnen dozen met smoezelige vodden je warme nest. De basis. Dat is wat ik bedoel. Grond onder de voeten. Een houvast in het leven. Een hand die je vastpakt en je de weg wijst. Stevige armen die je opvangen als je het even niet meer ziet zitten. Een holletje waar je als een bang konijntje even in kan wegkruipen als de wereld om je heen zo overweldigend is. Een aai over je bol. Bescherming en veiligheid in de meest primitieve zin van het woord. Zo basaal, zo simpel en tegelijkertijd zo ongelofelijk moeilijk als het er niet is. Ondanks het feit dat Deenabandhu een oase is van liefde en acceptatie in de harde werkelijkheid van Incredible India, is er toch een diep, onoverbrugbaar gat in de gevoelswereld van veel kinderen hier. Een intens onoplosbaar gemis dat aan ze knaagt. Het vreet ze op van binnen uit, iedere dag weer opnieuw. Een gapend hongerig gat. Zelfs een overvolle kerstdis kan dit gebrek aan echte voeding niet dichten en de snerpende kou die het met zich meebrengt is niet te harden, al vallen de Indiase mussen van het dak hier van de zinderende hitte.

Satya vroeg me trouwens nog of ik je alsjeblieft wil bedanken voor het posten van de brief naar de Sint. Ze was zo verguld met het antwoord van de Sint terug. Inmiddels weet nu iedereen wie Sinterklaas is, aangezien ze trots als een pauw haar correspondentie met de goedheiligman deelde met wie het ook maar wilde horen. In eerste instantie was ze wel een beetje boos dat ze niet mee mocht in de zak, maar toen ik haar uitlegde dat dit haar leventje is en dat ze er hier het beste van moet proberen te maken, samen met alle andere kinderen van Deenabandhu, bedaarde ze wat. Ik vertelde haar over je paardenperikelen als meisje van haar leeftijd en bij de foto van Jimmy verscheen een grote lach op haar gezicht. Ze vond hem zelfs nog mooier dan het paard van Sinterklaas en ze snapte niet hoe je daar nou vanaf kon vallen. Dan grijp je het beest toch gewoon bij de oren vast? Zo gaat dat hier met koetje rijden in ieder geval. Als de oren niet werken dan worden de hoorns gegrepen. Anders kom je hier maar eens een kijkje nemen hoe dat moet aldus Satya. Met haar pure power girl temparement temt ze ieder wild beest. Nu nog leren om haar eigen spoken de baas te worden. Alles op zijn tijd. Een sterke meid is op haar toekomst voorbereid.

Eerst maar eens op naar de Kerstman die hopelijk dit jaar ook dit gedeelte van de wereld aandoet. Het is tenslotte een feest van vrede op aarde voor mensen van goede wil. En daar ontbreekt het hier niet aan. Nog nooit ben ik dagelijks zoveel sterke wilskracht, diepe motivatie van binnenuit en empowerment tegen gekomen. Dit, gecombineerd met een rotsvast geloof, zijn de ultieme ingrediënten voor een recept overleving dat menige kerstdis niet zou misstaan. Uiteraard door het hele jaar heen goed te bereiden, maar met een kerstlichtje toch net een tikkeltje uitgesprokener qua nasmaak. Het is het engeltje dat pist op de tong dat houvast geeft aan iets wat heel sterk is van binnen. Wat het ook is maakt niet uit. Smaken verschillen, maar het proeft naar meer. En aan peper geen gebrek. Dat staat vast. Iedere keer weer opnieuw word ik verrast door de kracht van de spicy powergirls hier. Overal kom ik ze tegen. In ieder gaatje en kiertje zit er wel eentje verstopt. Vanuit het niets verschijnen ze als feniksen aan de horizon en nemen me mee op hun vlucht door het leven. Vol tegenwind en stormachtige orkanen. Fier vliegen ze door. Hun krachtige vleugels geven nooit op.  

Iedere ochtend als ik rond zes uur in de keuken kom voor een kopje Indiase thee voor ik aan mijn hardlooptocht begin, word ik ook gratis getrakteerd op vrolijke muziek die uit de luidspreker van de telefoon van Manjula klinkt. Geen snoozeknop nodig hier. Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf en mijn opwellende tranen door de uien die ze samen zitten te pellen op de grond, vertellen Manjula en Ragebol Auntie over Brahma Kumaris. Ondertussen luid meeblerend met het couplet word ik deelgenoot gemaakt van het geheim dat hen geloof en hoop brengt in donkere dagen en ervoor zorgt dat ze het zware leven dat ze leiden aan kunnen. Op fluistertoon gaan ze verder. Met de nadrukkelijke vraag om het aan niemand verder te vertellen. Dus sistaaa, je weet van niks! Iedere dag glippen ze er een uurtje tussen uit om stiekem naar een meeting van Brahma Kumaris te gaan in downtown Chamarajanagar. Waar ze samen met andere vrouwen uit het dorp mediteren, offers brengen en vragen om een beter leven. Op de vraag of ik een keertje met hen mee mocht, begonnen hun ogen te schitteren en mijn hart harder te kloppen van spanning. We spraken een geheime ontmoetingsplek af in het donker om ons vervolgens vanaf hier samen naar de bijeenkomst te begeven. De ‘Om Shanti Om’ bel die luid klonk door de Indiase duisternis, maakte me bewust van de absurditeit van de situatie. Manjuli keek me vermanend aan. Ik bracht mijn gezicht weer in een serieuze plooi en achter de dames aan stapte ik de wondere wereld van Brahma Kumaris binnen. Door de vrouw des huizes werd ik argwanend opgenomen. Met diezelfde argwaan nam ik op mijn beurt alle luxe en goud om me heen in me op. Terwijl ik van top tot teen werd gekeurd en Manjula aan een kruisverhoor werd onderworpen over mijn aanwezigheid in dit gezellige geheel, begint er opeens uit het niets een tv te spelen. Iedereen valt stil. Brahma Kumaris spreekt ons toe vanaf het LCD scherm. “Now everybody, let’s meditate! Sit and close your eyes. Pray!” Manjula geeft me nog even een bemoedigende knipoog. Op jammerende klanken en opzwepend tromgeroffel zitten we daar te stuiteren op de grond terwijl Brahma Kumaris op allerlei mogelijke manieren vereerd wordt. Af en toe keek ik even stiekem tussen mijn wimpers door naar de extatische sferen waarin de vrouwen om mee heen zich bevonden. Ik vond het allemaal bijster interessant. Opeens werd ik bij mijn arm gegrepen door een van de vrouwen en verzocht mee te komen naar een apart kamertje waar ik een soort van hersenspoelende bekeringsactie mocht ondergaan. In haar beste Engels probeerde ze me de filosofie uit te leggen. Waarom het zo belangrijk is om Brahma Kumaris te vereren. Wat de meditatie met je kan doen. De kans op een beter leven voor mij! En natuurlijk, hoe meer offers ik zou brengen, hoe hoger ik in de hemel zou komen. Alle slechte dingen moest ik dan niet meer doen, zoals bijvoorbeeld boos worden of seks hebben. “Is dat dan slecht?” vroeg ik. Niet begrijpend keek ze me aan. “Yes of course!!”  En de kama sutra dan? Ze deed net of ze me niet hoorde en ging vrolijk verder met haar verhaal, dat ik met een innerlijke glimlach en Oost-Indische oren langs me af liet glijden. Ik geloof dat ik het licht wel al had gezien.  

“Does it help you?” vroeg ik Manjula toen we terug liepen. Ze is slechts een paar jaar ouder dan ik ben, maar heeft al een leven achter de rug waar je u tegen zegt. Op jonge leeftijd verloor ze haar man, die haar niet alleen liet zitten met de opvoeding van twee zonen, maar ook een enorme schuld ontstaan door drankmisbruik en een schoonfamilie die haar als slaaf gebruikte. Daarbij eisten haar eigen ouders alle geld van haar op zodat de familie gevoed kon worden. Haar hele leven bestaat uit hard werken waar ze zelf nooit een cent van heeft gezien. Intense pijn is wat ze ervoor terug krijgt. Ze kan niet meer fatsoenlijk zitten, laat staan staan. De yogaoefeningen die ik heel voorzichtig dagelijks met haar doe, kunnen de lasten die ze met zich meedraagt niet verlichten. Gebukt door de ellende sleept ze zichzelf door het leven. Haar zonen, nu 21 en 18 vormen een van de weinige lichtpuntjes, ook al ziet ze hen amper omdat ze geen geld heeft voor de bus om ze te bezoeken. Brahma Kumaris brengt haar iedere dag even in een andere wereld. “Yes, when I pray I don’t think of my problems. The music makes me happy. He makes me smile. I love him.”

Liefde schittert als een melkweg van kleine sterretjes in de donkere duisternis en tilt een tipje van de sluier op die alles zo goed en zo kwaad als het kan probeert te bedekken. Sarees verhullen niet alleen de ronde vormen van vrouwelijkheid, maar wikkelen tevens ook alle emoties in een hapklaar pakketje dat zich liever niet laat uitpakken. In stilte slikken is vaak de enige optie. Met een beetje liefde is het nog te behapstukken. Het laat licht schijnen op de verlaten plekken waar zovelen moederziel alleen ronddolen.

Parvati, een van de docenten van Deenabandhu School, is een bloedmooie jonge vrouw van 28 die het leven leidt van een kasplantje, maar toch telkens de roos in haar doet bloeien. Als oudste in een arm gezin heeft ze de taak van familieverantwoordelijke noodgedwongen op zich genomen. Haar geliefde vader is een aantal jaar geleden overleden door een ongeval tijdens een van zijn riksja ritten waarop haar moeder volledig is getransformeerd tot boze heks die alles eraan doet om het leven van Parvati onmogelijk te maken. Met enig resultaat. Parvati is uitgegroeid tot een soort van Assepoester maar dan zonder stief. Iedere ochtend staat ze om 4 uur op om water te gaan halen uit de put een paar kilometer verderop. Ze wast, veegt en kookt voor iedereen in het gammele huisje.  Haar jongere zus heeft inmiddels een slechte man getroffen die drinkt en slaat alsof het een lieve lust is, waardoor niet alleen het huisje regelmatig trilt op haar grondvesten. Parvati heeft de zorg voor haar twee neefjes ook maar op zich genomen aangezien haar zus zo lamgeslagen is van de ellende dat daar niks meer uitkomt. Momenten voor zichzelf kent Parvati niet. Ontspanning is haar volkomen vreemd. Toch weet ze wie ze is. “Mijn moeder schreeuwt alleen maar dat ik niet goed ben, dat ik te dun en te lelijk ben. Maar ik voel me goed zoals ik ben. Ik ben tevreden met mezelf.”  

Op school straalt ze. Een en al zonneschijn. Kinderen lichten op in haar aanwezigheid. Een geweldige juf met de perfecte combinatie van onvoorwaardelijke compassie en strenge rechtvaardigheid. Wanneer ze haar lachmasker af en toe even af zet tussen de bedrijven door, komen de tranen. Ze voelt zich eenzaam en alleen. Er is niemand. Dit is haar leven en dat zal altijd zo blijven. Ze zal niet verder komen dan dit dorp. Zo is ze geboren en zo zal ze ook weer doodgaan. Zonder dat de rest van de wereld haar schoonheid en kwaliteiten heeft gezien. “Ik doe het voor de kinderen op school. Dat is mijn leven.” Het geloof in de liefde heeft ze al lang opgegeven. “Daarvoor heb ik teveel gezien Anoukijji. Ik wil niet zo eindigen als mijn zus. Ik heb een herinnering aan een goede man en dat was mijn vader. Zijn beeld houd ik voor me als ik mezelf ’s nachts in slaap huil. Als ik stiekem muziek luister op mijn mobiele telefoon. De enige momenten waarop ik even tijd heb voor mezelf. Als mijn moeder er niet achter komt. Zodra ze merkt dat ik dat doe, rukt ze mijn oordopjes uit mijn oren en schopt ze me aan het werk. Al is het midden in de nacht.”

Het enige wat overblijft is het diepe geloof in zichzelf. Trots vertelt ze me dat ze dat als ze ’s ochtends water gaat halen en niemand haar ziet, wel eens even blijft staan en diep in en uit ademt. En dat ze laatst vrksasana heeft gedaan en zich erna zo goed voelde toen ze bemerkte dat ze nog steeds in balans kon blijven staan. “Niemand duwt me omver. Onkruid vergaat niet zo gemakkelijk.” Ze lacht ze haar tanden bloot, wat ze gelukkig weer kan als een boer zonder kiespijn. Wekenlang liep ze rond met een enorm gat in haar kies dat ontstoken was geraakt. Geen geld en geen tijd om naar iets van een tandarts te gaan en als dat er zou zijn dan mocht ze nog niet van haar moeder. Ze at vrijwel niks meer en dronk alleen nog maar water. Er bleef niks meer over van het lijfje dat iedere dag bergen werk verzet. Totdat ik het niet meer kon aanzien en haar met een van de andere docenten in het geheim heb weggestuurd naar de dichtstbijzijnde mondspecialist. Die vervolgens op brute wijze de hele kies met wortel en al er in een keer heeft uitgetrokken. Mondje dicht tegen iedereen. Alsof er niks gebeurd is. Even later stond ze weer stralend voor de klas. Haar krachtige kaken op elkaar geklemd. De brok in haar keel wegslikkend. Haar stem trilde nog na en resoneerde met de compassie die ik voelde in mijn hart. Alsof ik was geprikt was door een van haar doornen en de warme druppel bloed langs mijn gezicht voelde lopen. De roos bloeide nog steeds. 

Een ander sterk staaltje empowerment ervoer ik bij Saraswathi, de dochter van Pattabhi Jois, met wie ik vorige week de eer had een Mysore practice te doen. Het was een wonder dat we samen met ons Yoga Gives Back team werden ontvangen in haar shala, waar we zowat een privé les hebben gehad. Met een tomeloze energie stapte ze door de ruimte en legde ons zonder pardon in de meest moeilijke houdingen. Toch bleef het onwerkelijk, te beseffen dat de dochter van Gurujji, de grondlegger van Ashtanga Yoga, bovenop me lag in pashimottanasana. Mooier was nog toen ze in het inspirerende gesprek achteraf haar sluier even oplichtte en uit de doeken deed hoe ze zo sterk en krachtig was geworden en nog steeds is als vrouw van 73 met een niet altijd even makkelijk leven achter de rug. Een leven dat gekenmerkt is door hard werken, zorgen en zich inzetten voor de zwakkeren in de samenleving. En een diep geloof in dat wat ze deed juist was. Yoga was haar missie in het leven en heeft haar gebracht waar ze moest zijn. Ondanks de offers. Ondanks de pijn.

Toen we na onze practice nog een beetje verdwaasd met ons hoofd in de wolken rondliepen in Gokulam, werden we bijna omver gescooterd door hippe ashtangi’s met fancy zonnebrillen die ons verwaand opnamen van top tot teen. Same same en different ten voeten uit. Ik met mijn stoffige yogamat, die ik bijna niet meer schoon krijg, net als mijn voetzolen en mijn broek met een gat erin. Less is more dus underdressed is geen issue. Even werd ik weer geconfronteerd met de westerse oppervlakkigheid die ik al een tijdje niet meer had waargenomen. “Waar zijn hier de sterke vrouwen die opstaan?” schoot het door me heen. En dan heb ik het niet over omhoog komen vanuit dropback. Ik blijf het moeilijk vinden te begrijpen dat we in de yogawereld vaak toch vooral met onszelf bezig zijn, hoever we zijn in onze practice en welke obstakels we nog moeten nemen om verder te komen in onze o zo bijzondere spirituele ontwikkeling. Terwijl de obstakels gewoon op straat liggen. Spiritualiteit is verborgen in de simpelheid van de dingen. Niks verhevens aan. Voor mij is het met beide benen in de modder staan en vanuit hier, met een open hart, volledig kunnen geven zonder oordeel. De moed hebben om op te staan en de kracht om door te gaan. Echte verbinding maken met het leven, met de ander door de diepe verbinding met jezelf aan te gaan.

Pittige powervrouwen kwam ik ook tegen in de dorpjes in de buurt van Calcutta. Met bosjes kwamen ze tevoorschijn uit de armzalige hutjes die we bezochten in West Bengal, waarin ze, als ze geluk hebben, mogen slapen. Zoniet is er de koude lemen grond buiten. Er is niks. Armoe troef. Miserabele misère  waarvan je wankelt op je benen. Neverending stories van kindhuwelijken, verkrachtingen, mishandelingen en nog meer porties ellende die je zo aan Fikkie zou willen geven. Maar in plaats daarvan worden baby’s als ze een meisje zijn weg gemieterd alsof het afval is. Als het Fikkie gegeven is, kan hij nog een hapje van het wegrottende vlees meepikken.

NISHTHA, naast Deenabandhu het andere Sister Aid project van Yoga Gives Back, is opgezet door ongelofelijk krachtige vrouwen die een einde willen maken aan de ongelijkheid en oneerlijkheid met betrekking tot gender in West Bengal. De enorm groeiende organisatie verspreidt zich als een olievlek door het hele district.  NISHTHA betekent devotie en verwijst naar het vereren van het goddelijke vrouwelijke in jezelf. Door het bieden van micro-kredieten en leningen wordt er gewerkt aan de empowerment van duizenden vrouwen, die langzaam stuk voor stuk opstaan en in opstand komen tegen de eeuwenoude patronen van onderdrukking waarin vele generaties opgesloten hebben gezeten.

Mina, een van de drijvende krachten achter de organisatie, begint te vertellen. Haar arm in een mitella, gebroken omdat ze vanuit pure passie letterlijk te hard met de vuist op tafel sloeg in opwinding over bepaalde zaak. Zachtjes doet ze haar verhaal. De krachtbron waaruit ze put is een put gevuld met ellende. Toen ze elf jaar geleden een baby van twee dagen oud  heeft gered van een gewisse dood, liep de emmer over. De druppel was bereikt. Het meisje was weggegooid in het water. Simpelweg omdat het een meisje was en deze niks voorstellen. Ze besloot het kind te adopteren en parmantig zette ze haar man aan de kant. Genoeg van alle mishandelingen. Genoeg van alle vernederingen. Helaas was de laatste slag nog niet geslagen. Er volgden nog vele. Het klappen van de zweep kende ze onderhand wel en raakte haar verharde lijf niet meer.  De hele samenleving keerde zich tegen haar. Ze heeft heel wat moeten doorstaan. Maar ze bleef doorgaan, omdat ze wist dat het goed was.

Nu, zoveel jaren later lopen de zinken emmers die de vrouwen nog steeds op hun hoofd dragen over van girl power. De ellende is er nog steeds, maar het is draaglijk geworden. Samen wordt er gewerkt aan gelijkheid. In de tientallen dorpen die we hebben bezocht schieten de kleine ondernemingen als paddenstoelen uit de grond. Vrouwen die sieraden en kaarsjes maken, potten bakken en touwen vlechten. Geld verdienen. Eigenwaarde en zelfvertrouwen winnen. Gesterkt door elkaar delen ze hun verhalen, die niet veel van elkaar verschillen. Vrouwen, in de zogenaamde bloei van hun leven, net zo oud als jij en ik. Gegroefd door de tijd. Getekend door het leven dat niet altijd even makkelijk voor hen was. Getrouwd op hun dertiende met een vaak vijftien jaar oudere man. Op hun achttiende al uitgebaard waarna de aftakeling letterlijk en figuurlijk toesloeg. Ze zagen niet veel meer dan hun eigen hut, de kookketels en het stukje land waarop ze werkten, de leren riemen waarmee ze werden gemarteld en de dronken aanblik van hun lieftallige echtgenoot. Nu met behulp van NISTHA zijn ze in staat om met een riksja naar de bank te gaan, om hun zelfgemaakte producten te verkopen op de markt, waarmee ze hun eigen inkomen genereren en verdienen ze boven alles respect.

Ik schets nu het mooie droomscenario dat helaas nog niet voor iedereen opgaat. De werkelijkheid laat ook anders zien. Toen we bij een hut kwamen aanlopen in een van de dorpjes, was er net een fikse ruzie gaande. De vrouw des hut ligt in elkaar gedoken in een hoekje op de grond. Huilend. Ze jammert luid tussen haar tranen door. Haar man kijkt ons met een triomfantelijke blik in zijn ogen en een schaapachtige lach aan. Hij heeft haar net in elkaar geslagen omdat ze het eten niet op tijd klaar had toen hij terugkwam van het werken op het land. Hij had honger en wilde direct gevoed worden. Zijn vrouw, die op hetzelfde land aan het werk was, had maar moeten zorgen dat het klaar stond. Hoe ze dat ooit had moeten doen is me een raadsel. Hier blijft het nog bij een beurs gezicht en blauw oog dat angstvallig wordt verborgen achter de punt van haar saree. Even verderop is vorige week een vrouw vermoord door haar man omdat ze niet direct meekwam naar het land waar hij om vroeg. ‘Over 10 minuten, ik kom eraan!’ is haar duur komen te staan. Volledig afgerost en gemarteld met een brandende pook.

De normaalste zaak van de wereld. De geschiedenis die je niet terug vindt in de boeken, herhaalt zich van generatie op generatie.  Vrouwen die gedwee de patronen volgen, in de blinde overtuiging geen andere keuze hebben. Nu, voor het eerst in eeuwen gaan er duizenden ogen open.  Vrouwen worden wakker en staan op. Met het tipje van hun sluier vegen ze stoer de tranen van hun wangen en halen luid hun neus op. Voor alles wat hun kapot heeft willen maken in het harde leven dat ze hebben geleid. Dat meer weg had van lijden. De touwtjes nemen ze nu in eigen handen en maken de sterkste verbindingen waar alle vrouwen uit de omgeving aan kunnen gaan hangen, zonder dat het breekt. Samen staan ze sterk en deze connectie gaat door dik en dun. Sisters for life. Als ze horen dat er midden in de nacht een sister wordt afgetuigd door hun dronken man, worden alle vrouwen in de omgeving opgetrommeld en bestormen ze gezamenlijk de hut. Laatst hebben ze zelfs een drankkraampje in de fik gestoken omdat ze genoeg hadden van alle zatlappen die hun leven vergallen. De fikkies die overal worden gestookt, maakt slapende honden wakker, maar deze wilde wieven weten ook dat blaffende honden niet bijten, zeker nu ze portie gewoon aan Fikkie kunnen geven. En dat dit wordt geslikt zonder dat hun mond wordt gesnoerd. Ademruimte. Hun bestaansrecht volledig kunnen leven. En de droom die ze lang hebben gekoesterd voor zichzelf werkelijkheid kunnen laten worden voor hun kinderen. Onderwijs als een ongelofelijke schat die deuren opent naar een nieuw bestaan.

De waarde hiervan wordt me pijnlijk duidelijk als ik Joyeeta ontmoet. Als je haar ziet, ken je haar vast. De foto van Joyeeta en haar moeder wordt door Yoga Gives Back veel gebruikt in allerlei publiciteitsdoeleinden. Ze zien er zo gelukkig uit saampjes. Wat alleen vrijwel niemand weet is dat de moeder van Joyeeta inmiddels is overleden. Zo’n twee jaar geleden op een vreemde manier gestorven in het kraambed toen ze aan het bevallen was van haar zoon. Oorzaak onbekend, maar volgens velen heeft bijgeloof een grote rol gespeeld. Geloof heeft ze in ieder geval van haar moeder geërfd. Joyeeta breekt mijn hart als ze dapper vertelt over hoe ze haar moeders droom probeert te leven. In haar hutje, waar ze iedere dag bidt voor een grote foto van mams, biggelen de tranen langs haar wangen als ze haar verdriet met ons deelt. Ze mist haar moeder. Soms is ze boos op haar broertje. Haar opa en oma snappen haar niet. Ze kunnen niet lezen en schrijven. Haar vader ziet ze nooit. Het enige wat ze weet is dat ze dokter wil worden. En een goede. Zodat ze alle mensen kan genezen van enge dingen. De wereld een betere plek maken. Dat is wat ze wil. Krachtig knikt ze terwijl ze naar de foto van haar moeder kijkt.

En ik kijk naar mezelf terwijl ik diep inadem bij het graf van moeder Teresa dat we een paar dagen later bezoeken in Calcutta. Een bijzondere vrouw die voor mij een belangrijke inspiratiebron is en staat voor alles wat ik omarm in het leven. Met de ramen van de ruimte wijd open waait Incredible India aan me voorbij onder luid getoeter en opwaaiend stof. Ik zie mezelf, temidden van alle tumult, ellende, pijn, verdriet en armoede dat ik hier dagelijks tegen het lijf loop. Ik zie mezelf en prijs me gelukkig met alles wat ik mag ervaren. De veranderingen die ik waarneem in de wereld om me heen en in mezelf.  De intens warme blik die ik krijg van de arme vrouw op straat die ik een banaan geef. De kinderen die me om me nek springen als ik ’s morgensvroeg mijn deur openmaak. De zelfgemaakte cadeautjes die ik overal krijg toegestopt, waar ik ook kom. Mijn kerstdis is rijk gevuld en ik weet niet waar ik moet beginnen. De lichtjes schijnen fel in de duisternis en verlichten dat wat gezien wil worden. Nietsverhullend. Aanwezig als een doorschijnende dansende saree in het vlammende vuur van het kerstlicht dat de wijze mannen uit het oosten de weg wijst naar huis.

Maria en Jozef zijn nog onderweg. Wij hebben met alle kinderen hier een stalletje gebouwd en hopen ze snel te mogen ontvangen met een gastvrijheid waar de kerstman Rudolph van bij zijn gewei zou beetnemen. Het houten kribje gevuld met stro als een gespreid bedje wachtend op de verlossing.

Merry Christmas sweet sistaaaaa! May the power lights shine forever in our hearts!

Een hele dikke kerstknuffel voor jou!

xx

Anouk