Is het gras bij jou ook zo groen?

Lieve Mariekaaaaaaaah!

Wat fijn om van je te horen uit het verre oosten! En wat heb je al veel meegemaakt in zo'n korte periode. Het is gek om te beseffen dat jij op dit moment aan de andere kant van de aardbol in zo'n totaal andere wereld leeft. Lijkt heel ver weg, maar tegelijkertijd ook heel dichtbij en je belevenissen laten me inzien dat alles relatief is en je heel makkelijk van het ene leven in het andere kunt stappen. Lekker flexibel, yogisch verantwoord ;-) Heerlijk. 

Je verhalen laten me wegdromen naar de essentie van waar het naar mijn gevoel om gaat in het leven. Echt contact, verbinding, openheid, geen oppervlakkig geklets  en blabla. Dat is iets wat we in het westen nog wel eens vergeten aangezien we het zoooo druk hebben met van alles en nog wat. Hier wordt er met oud en nieuw voor miljoenen de lucht in geschoten en de vraag is wat we ermee opschieten? 

Mooi je ontmoeting in het winkeltje! Ik heb er nog vaak aan moeten denken. Vooral toen ik laatst bij Ikea was. Ik dacht nog even snel wat spulletjes te kunnen halen voor mijn nieuwe praktijkruimte, maar was even vergeten dat het nog kerstvakantie was en mensen graag hun laatste vrije dag vullen met het rondslenteren in een overvolle Ikea. De cadeaus met de feestdagen waren blijkbaar niet voldoende, de frustratie van de mislukte kerstdis moest misschien weggekocht worden, de pure verveling slaat toe na dagen lang onder de kerstboom liedjes te hebben gejammerd of dat ene schitterende vaasje waar tante Truus je echt dacht een plezier mee te doen kan nog net geruild worden. Je leest het al, het was een gezellige boel daar bij Ikea en met mijn komst werd het nog leuker...

De moed zakte me al in de schoenen toen ik het derde parkeerdek opreed waar ik gelukkig nog net een plaatsje kon bemachtigen. Dacht ik. Nog in de kerstgedachte liet ik nog even de auto voor die van rechts kwam, die vervolgens doodleuk doorreed het parkeervak in waar ik het ook op gemunt had. Adem in adem uit. 

Plundra! Jengelende kinderen en norse mensen, het is echt te zien dat we in de periode van de feestdagen zitten, de blijheid straalt ervan af! Blik op oneindig en met een scherpe dristhi wurmde ik me door de drentelende mensenmassa. In de ellenlange rij bij de kassa kan ik tenminste even op adem komen. Kijk om me heen. Kijk nog eens goed en zie dat ik niet de enige ben. En dan is het jaar pas net begonnen! Ik knipoog even naar de moeder die naast me haar in een woedeaanval uitbarstende jochie van de grond opraapt. Het is wat. 

Toen ik even later scheurend met open dak, omdat de spullen niet zo in mijn auto pasten, op de autoweg reed en verbazende en lachende gezichten achter me liet, omdat het blijkbaar heel gek is hartje winter, was mijn dag weer helemaal goed. 

En toen ging ik ook een reisje maken. Niet zover als jij weliswaar, maar een tripje naar Parijs maak je ook niet iedere dag. Zou ik je ook niet aanraden overigens. Althans niet als je met de trein gaat. Dan kan het nog wel eens gebeuren dat je helemaal niet in Parijs aankomt. Nu ben ik heel wat gewend qua reizen, maar ik denk serieus dat de treinen in India nog meer op tijd en consequenter rijden dan de boemeltrein tussen Maastricht en Luik. 

Dus het mopje van de trein die naar Luik ging ken je wel denk ik... Die ging dus niet en daarmee ook de aansluiting naar Parijs niet. En aangezien het al laat op de avond was reden er helemaal geen treinen meer naar Parijs toen ik eindelijk in Luik was aangekomen. De uiterst niet behulpzame dame achter het loket zag heel jammer geen enkele andere mogelijkheid dan me terugsturen naar Maastricht. Misschien kon ik het morgen nog eens proberen? Wellicht moest ik dan wel een nieuw ticket kopen, want dat andere was niet meer geldig uiteraard..

Zeg sistaaaah, jij was toch degene die zo'n uiterst gecompliceerde heenreis had met allemaal tussenstops enzo? 

Maar terwijl ik dit schrijf zit ik aan een heerlijke cappuccino te genieten van de zondag aan de voet van de Sacre Coeur en mijmer ik wat weg... Naar het bounty eiland waar jij nu bent. Ik kan de zee al horen (of is het toch de metro die onder mijn grond doordendert? ;-) Ironisch genoeg ging de satsang van Jeff Foster gisteren over deep acceptance. Volledig accepteren met je hele hart waar je bent op dit moment...ook al is dat misschien niet de plek waar je wil zijn. Iets wat ze daar bij jou al van nature doen. Iets waar wij hier nog wat van kunnen leren. 

Op zo'n momenten besef ik dat het eigenlijk allemaal niks uitmaakt waar je bent. Waar je ook gaat, je neemt jezelf mee en dat is waar je mee moet dealen uiteindelijk.  En dat we mensen zijn die diep van binnen allemaal hetzelfde zijn en dat alleen de omstandigheden ons 'anders' maken. Ben benieuwd hoe jij dat ziet. 

En naar wat je nog meer allemaal ziet en bent tegengekomen! Heb jij dat ook dat als je onderweg bent, dat je dan pas echt goed naar de mensen kijkt? Ik vraag me altijd af welk verhaal er achter iedere persoon zit die ik tegen kom. Waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan. Wat ze bezig houdt. Ik kijk even op en zie twee Aziatische toeristen langslopen, in vol ornaat met camera's, fototoestellen, witte petten en dito sportschoenen, zich vergapend aan onze wereld en vraag me af welke kleur het gras nu eigenlijk heeft? 

A tres bientot sweet sistaaaah!

Liefs,
Anouk