Kauwgombellen en carnavalsmaskers

Sawadee kaa sweet Maliekaaaaa! 

Waarschijnlijk lig je nu ergens onder een palmboom met een halfvolle kokosnoot uit te puffen van je yoga training van vandaag. Met je roze zonnebril op je neus uiteraard. Want zo te lezen ben je ook hier weer zo flexibel als een yogini betaamt en pas je je moeiteloos aan je omgeving aan. De mooie herinneringen aan Cambodja in je bagage. Die je op elk moment weer kan uitpakken. Geweldig om te lezen en ik kan me heel goed voorstellen dat je het meeneemt in je hart. Gelukkig is een hart onmenselijk groot, zeker dat van jou en zal er nog genoeg ruimte zijn voor je volgende avontuur op een verlaten strand in de Thaise Golf! Ik ben heel benieuwd hoe de eerste dagen van je training geweest zijn. Mr. Cookiemonster zal hier vast niet te bekennen zijn, ik stel me eerder een soort Popeye voor, die jullie van de ene houding naar de andere brengt, gepaard gaand met het nodige bloed, zweet en tranen.  Een soort van jungle in de jungle ;-) Hopelijk geniet je ondertussen ook van alle moois op Koh Phangan! Aan de omgeving zal het zeker niet liggen…een van de meest idyllische plekken om je yogamat uit te rollen. Alleen kan de luchtbel soms wreed uit elkaar spatten als je wordt aangevallen door een stuk of honderd muggen tijdens je yoga practice in de morgen. Een tip: laat je ujjayi adem draaien op volle toeren en zet de turboknop aan…de snelle bewegingen van een Darth Vader kunnen ze niet aan! 

Inmiddels zit ik ook al een aantal dagen in een yoga bubbel. Heerlijk. De Ierse ashtanga docent Luke Jordan is weer eens neergestreken in Maastricht en neemt ons iedere ochtend vanaf een uurtje of 6 mee op zijn vleugels. Birds flying high, vooral in de duif. Deze man heeft de ongekende kwaliteit om je in een houding te brengen waarvan je niet wist dat je lichaam hiertoe in staat is. Dat je het idee hebt dat je rug in tweeën breekt maar wonderbaarlijk genoeg niet het geval is! Dat de tranen me in mijn ogen springen neem ik dan maar voor lief. Just breathe is zijn advies. Dat is het enige wat ik op zo'n moment ook nog kan. En het enige waar uiteindelijk alles op terug te voeren is in ons leven. Ademen. Het eerste wat we doen als we geboren worden. Het laatste wat we doen als we doodgaan. Best een belangrijk iets dacht ik zo. En het fijne van de adem is dat je er grote bellen mee kan blazen! Bubbels waar je heerlijk in kunt vertoeven en je zo afsluiten voor alles om je heen. 

Laatst zat ik weer in zo'n luchtbelletje. Op een mooie zondagmiddag kwam ik in vol yoga ornaat de studio uitgelopen en dacht even een korte route te nemen door de stad. Pats. Als een te ver opgeblazen roze hubba bubba kauwgom spatte de bel uit elkaar in mijn gezicht. Het geluid van de stilte maakte plaats voor gezellige hoempapaa en tralalalaa. Carnaval! Hordes uitgedoste mensen die springend en sjoenkelend onze nieuwe stadsprins verwelkomden onder het genot van tig biertjes. Daar liep ik dan. De carnavalsfuik in. Geen weg terug en die omweg was in de verste verte niet te bekennen. Zoals met alles is er maar een weg, en dat is de weg er doorheen. Dus ik haalde een keer diep adem, stopte nog een hubba bubba kauwgom in mijn mond, zwaaide mijn yogamat over mijn rug, zette mijn Darth Vader ujjayi adem aan en baande ik me zo al mantra's prevelend een weg door de menigte. Want wat zij kunnen, kan ik ook. Menig carnavalslied bestaat uit niet meer dan lalala oelalala tatatatataaa en dan nog een keer (of twintig, na zoveel biertjes ben je op een gegeven moment de tel kwijt natuurlijk, ik snap dat best wel). Sjoene manjefieke mantra's maaaan! 

Temidden van het gehups, al kauwend op mijn kauwgom waar de smaak alweer bijna uit was, bedacht ik me dat eigenlijk hele wereld uit luchtbellen bestaat. Uiteindelijk leven we allemaal in onze eigen wereld. Ieder met zijn eigen masker op. En dat niet alleen met carnaval. Hoe fijn is het niet om je te kunnen verschuilen achter iets. Hoe moeilijk vinden we het niet om ons ware gezicht te laten zien. Letterlijk en figuurlijk. De make-up industrie floreert, ook al gaat het de economie nog zo slecht.  De maskers maken ons niet altijd mooier erop. De opgemaakte ogen sluiten voor alles wat er om ons heen gebeurt en niet verder kijken dan onze eigen bubbel.  Geen oog hebben voor de mr Veuks en alle kinderen van het weeshuis waar je over schrijft. Zelfs niet voor de zwerver op de hoek. Afgelopen week ging 's avonds de bel. Iemand die kaarten kwam verkopen om geld bij elkaar te krijgen voor het slaaphuis. Ik ben eens even blijven kijken aan het raam en zag hoe herhaaldelijk de deur voor haar neus werd dicht gesmeten. Ieder zijn eigen bel, maar als er echt wordt aangebeld is er niemand thuis. Vast en zeker carnaval vieren. Om het toch maar een beetje luchtig te houden. 

En ik besef dat ik ook vaak in mijn eigen luchtbel zit. Vanochtend nog. Nog na sidderend  en enigszins uit de knoop na mijn yoga practice met Lucky Luke, rijd ik door het schitterende Limburgse heuvelland. De zonsopgang is prachtig, overweldigend mooi en een diep gevoel van gelukzaligheid overvalt me. Luke's woorden 'use the momentum' klinken door me heen. Wat is het fijn om hier te zijn. Ik besluit om nog eens de radio aan te zetten. Iets wat ik normaal nooit doe. Het nieuws van 8 uur. Harde stemmen doordringen me met ellende. Moord, doodslag, oorlog en nog meer van dat alles. Ik schrik. Mijn lijf slaat zowat op tilt. Ahimsa! Het is geen hoempapapa? Het is geen tralala? Het is een meadje oet Mestreech dat zich heel gauw wil verschuilen achter een enorm groot carnavalsmasker. Het liefst met iemand erbij die de clown uithangt om de boel een beetje op te leuken. Of een sessie lachyoga ofzo. Snel zet ik dat ding weer af en luister naar het geluid van de vogels. En adem. In mijn eigen luchtbel. Met de zon op de achtergrond. Dit is waar het om gaat. Toch? 

Terwijl ik dit schrijf waan ik me ook in een bubbel, het liefst een geluiddichte. Helaas wordt deze illusie wreed verstoord. Ik word namelijk al een paar uur lang  geplaagd door een van de meest vervelende geluiden ter wereld. Een drilboor. Eentje die net onder de plek waar ik rustig probeer te vertoeven, daar waar ik kalmte wil bewaren, heeft besloten om hier eens helemaal los te gaan. En dan het liefst op de meest onverwachte momenten. Als ik ergens de stille hoop krijg die ik uiteraard niet durf uit te spreken want je zou zo'n boor nog wel eens op een idee kunnen brengen, dat het boorfeestje voorbij is, barst opeens het gedruis in alle hevigheid los. Ik ga tegen het plafond. Een stuiterbal is er niks bij. Hoezo in stilte werken? Het liefste zou ik nu met mijn magic yoga powers dit ding linea recta in een luchtbel het heelal inschieten ofzo. Zonder pardon. 

Dat de eigenaar van de boor, een uiterst vriendelijke klusjesman, mijn werkruimte ploeterend aan het opknappen is, vergeet ik dan gewoon even. Krijg je ervan als je in zo'n bel zit… 

Je vroeg het ook alweer zat met de yama's en niyama's. Eeuwenoude gedragscodes ten aanzien van anderen en onszelf. Normen en waarden die zo actueel zijn als het acht uur journaal. Ahimsa, of geweldloosheid, is een van de yama's, waar ik wel nog eens tegen aan loop. Want hoe geweldloos is het als ik me terugtrek in mijn veilige yoga luchtbel terwijl er om me heen gewelddadig wordt gewezen? Hoe geweldloos ben ik als ik mijn ogen sluit voor het geweld in de wereld? 

Het kwartje valt als ik mijn carnavalsmasker afzet. 

Inmiddels is de avond gevallen en ik kijk naar de lucht. Bijna volle maan. Be prepared sweet sistaaah! Geen yoga practice EN full moon parties op Koh Phangan. Over carnaval gesproken…  Oh en weet je wat de laatste mode is op deze feesten? Same same but different in neon op je shirt. Met zijn allen in onze bubbel. Wat leven we toch in een mooie wereld! 

Ik kijk uit naar je nieuwe Thaise avonturen. Take care sistaaah!

Lots of love bubbling from my heart for you! 

X

Anouk