De Mestreechse jungle

Sweet spleetoog sistaaaah!
 
Wat heerlijk om je avonturen uit de jungle te lezen! En je hebt intussen ook al flink kunnen oefenen met hangmat yoga zie ik. De laatste trend waar wij ons hier blauw voor betalen krijg jij zomaar gratis en voor niks, met ook nog eens geweldige uitzichten en een hele dierentuin aan gezelschap. Goed geregeld sistaaaah! Kan me voorstellen dat je na alle bumpy roads wel even behoefte hebt aan het rekken en strekken van de spieren. Ben heel benieuwd hoe de yoga je bevalt. 
 
Je vroeg naar de avonturen uit de concrete jungle van Maastricht.. Nou, die is ruiger dan je denkt… Flora en fauna in allerlei geuren en kleuren, soorten en maten. Als ik 's morgens vroeg opsta om op mijn yoga matje allerlei slangenmensachtige dingen te gaan doen, vergezeld met een ademhaling die je doet denken aan het ruisen van de zee, hoor ik de vogeltjes al fluiten. Beetje gek natuurlijk in januari. Evenals het zachte weer waar we vorige week op werden getrakteerd. Laten we gewoon de winter eens over slaan dit jaar en meteen hoppaa naar de lente gaan. Wat ik overigens niet erg zou vinden want sneeuw en kou is zeg maar niet zo mijn ding. Geef mij maar zon en warmte. Meer zo'n jungle klimaat waarin jij momenteel vertoeft. Maar goed, acceptatie van waar je bent ook als is dat niet waar je wil zijn (zeg maar Jeff Foster in het kwadraat) en je belandt op een plek die eigenlijk helemaal ok is! Namelijk de wilde jungle van Maastricht. Boe daaa, hei zoe! Trouwens, over Boeddha gesproken, die van jou staat schitterend te pronken op zijn altaartje in mijn praktijkruimte. En iedere keer als ik er naar kijk dan maak ik even contact met jou en zie ik je rondbanjeren onder de Oosterse zon. Hoe is het met Banjer eigenlijk?
 
Even terug naar de Mestreechse jungle. Bij het ontwaken van de dag zet het gekwetter van de vogels me op mijn stalen ros richting de yoga studio. In de donkerte kom ik nog allerlei nachtdieren tegen. Verdwaalde zatlappen die de weg naar huis niet meer kunnen vinden, lichtgevende joggers die voor dag en dauw een sprintje willen trekken en natuurlijk de beesten van de markt die hun kraampje opbouwen waar ze hun prooien gaan verslijten aan de kuddes mensen die langs lopen die dag. Ik baan me een weg hierdoor heen met mijn stalen ros, wetend dat de warmte van de studio op me wacht. Ademen in het moment. Tijdens mijn yoga practice kom ik het ene dier na het andere tegen. De hond met het hoofd omhoog en dan weer omlaag (weet ook niet wat ie wil, zeker ook een weegschaal ;-) Als de strijder in mij een houding probeert aan te nemen in virabhradasana zie ik over mijn vingertoppen een witte muur. Geen zee. Dat is ook deep acceptance à la Jeff Foster inderdaad. 
Kikkers! Die hebben we hier ook. Iedere dag worstel ik weer met bhekasana, frog posture. En nee, ik lig er dan niet prinsheerlijk bij. Waarom doen mijn voeten niet wat ik wil? De betovering bijna verbroken. Maar gelukkig wordt ik dan weer meegenomen door ustrasana, de kameel die mijn hart volledig opent en me erna weer in mijn gezicht spuugt in kapotasana. Wat een lief vredig duifje zou behoren te zijn. Niets is minder waar. 
 
Deze beestenbende is nog niks. De echte survival in de Mestreechse jungle speelt zich af op straat en dan met name zo op zaterdagmiddag. Waar het winkelend publiek zich als hongerige hyena's op de laatste koopjes van de sale storten. Ik dacht nog snel even wat cupjes voor mijn nieuwe Nespresso apparaat te halen en als een ware Jane wurm me door het gekrioel heen (toch wel handig die yoga skills ;-) waarin het lijkt alsof ze het allemaal op mij hebben gemunt. Ogen die vuur schieten, vanachter wordt er te pas en te onpas tegen me aan gebotst en nog meer van dat gedoe. Uiteindelijk kom ik toch bij de plek waar ik wil zijn. Dacht ik. Toen ik eenmaal in de koffiehoek van de Bijenkorf was ik toch net iets liever op jouw bounty eilandje van rust, want die was hier ver te zoeken. Een kippenhok was er niks bij. Een groot kakelend koffie kransjes concert. En dan het overweldigende aanbod aan verschillende soorten smaken, geuren en kleuren koffie dat me toelachte, evenals de vriendelijke verkoopster die de lichte paniek in mijn ogen zag. Of ze me kon helpen? Ja, heeft u misschien een Tarzan voor me die me nu linea recta aan een liaan uit deze koffiejungle sleurt en me ergens op een onbewoond eiland dropt ofzo? 
 
Even later sta ik bepakt met een heus assortiment van wel 35 verschillende smaken (is heel handig hoor, want dan kun je je bezoek iedere keer weer iets anders aanbieden ;-) in de rij bij de kassa van AH, waar de vriendelijke Duitser voor me in zijn allerbeste Nederlands vraagt of hij misschien ook een bonuskaart mag alstublieft? “Waarom?” De kassière kijkt hem niet eens aan terwijl ze gewoon doorgaat. “Die heb je niet nodig. Kan ik je ID zien?” Geduldig pakt de jongen zijn ID en hij wordt daarbij nauwlettend in de gaten gehouden door de kassière. Als hij vervolgens wil betalen met het briefje van 100, wordt er iemand bij geroepen en mag hij mee naar een andere kassa om te zien of het briefje wel echt is. “Die stomme Duitsers zijn ook allemaal hetzelfde”, snauwt de kassière naar me. Enigszins verbouwereerd loop ik naar buiten. Ik vraag me af waar de compassie waar jij zo mooi over schrijft gebleven is in deze wereld. 
 
Heb uw naaste lief. Dat geldt ook als je in de trein zit en je toevallig een telefoontje krijgt van je moeder. Dat betekent niet dat je dan hard in het oor van je buurvrouw moet gaan tetteren met verhalen die ik liever niet wil horen. Of je voeten half op de schoot van het dametje tegenover je moet leggen, die niet weet waar ze het zoeken moet. Ik had de Maastrichtse jungle verlaten voor een tocht naar Utrecht. Wederom met de trein die wederom niet reed, maar dat even terzijde. Die ik overigens op de terugweg ook weer miste aangezien de bus niet op tijd was gekomen. Maar goed, ik accepteer waar ik ben en ik nestel me in het midden van het station op een bankje en ga dat doen wat ik heerlijk vind. Mensen observeren. Aapjes kijken in de grote chaos. Terwijl ik zo bezig ben, komt er een oud omaatje naast me zitten, nadat ze eerst om mijn toestemming heeft gevraagd. Samen kijken we naar alle tumult om ons heen. “Wat een drukte”, verzucht ze. “Maar ik ben blij dat ik gekomen ben. Mijn kleindochter had me nodig. Ze zat zo alleen te wezen op haar studentenkamertje. Ze was bang dat ze de depressief was, want ze had haar tentamen niet gehaald. Toen heb ik haar mijn verhaal verteld. Over de oorlog die ik heb meegemaakt als jonge Duitse Jodin. Dat accent daar hoor je niks meer van hè!” Trots kijkt ze me aan. “We moesten zien te overleven in een tijd die met geen pen te beschrijven is. Ellende, echt ellende. Hard werken. En weet je, het is hetgeen waar ik misschien wel het meest dankbaar voor ben in mijn leven. Want daardoor weet ik wel de mooie dingen te waarderen. Overal is wel iets positiefs in te ontdekken. Je moet het alleen zien”. 
 
Ik zag wat ze bedoelde. En wat jouw gids wilde zeggen. Het is niet de kleur van het gras denk ik sistaaah. Het is de manier waarop je ernaar kijkt. De kleur van de bril op je neus. Want ook in hartje winter kun je een zonnebril opzetten, daar is niks mis mee. Wat denk jij?
 
Gewapend met deze bril vervolg ik mijn weg terug naar de Maastrichtse jungle en als ik op mijn fietsje de Maas oversteek, zie ik de schittering van de zon op het water. De zwerm meeuwen vliegt op en neemt me mee naar de plek waar ik nu ben. Boedaa? Heizoe!  
 
Dikke puun veur dich van ein maedje oet de Mestreechse jungle!