open water open heart

Lieve onderwaterduikster! 

Wow teach...je maakt het allemaal mee! Zo sta je te OM-en op Koh Pagnan, zo lig je op een ander eiland naar vallende sterren te kijken en dan lig je opeens in het ziekenhuis in Pukhet bij te komen van dengue. Moedig ga je de ene uitdaging na de andere aan die je op je pad krijgt. Virabhadrasana is er niks bij. Ik hoop dat je goed aan het opknappen bent zodat je vol energie je volgende teaching avontuur in Pnom Penh in duikt. 

En dan naar het duikavontuur in de onderwaterwereld miss Ariël. Zo, alweer een overwinning...en wat voor eentje! Wat mooi dat je in levende lijve hebt ervaren hoe je veel sterker bent dan je denkt en je ego je inderdaad vaak kopje onder duwt. Terwijl alles wat je hoeft te doen is just go with the flow. Je laten meenemen door de stroom en erop vertrouwen dat je altijd uitkomt waar je moet zijn. Met je hart als meest betrouwbare mr. Guide. Verstand op nul en je zoals je zegt. Dan kom je nog eens ergens...al is het op de bodem van de zee, hoewel daar ook veel avonturen te beleven zijn en dat niet alleen volgens de Snorkels he Teach? ;-) Het doet me denken aan een van mijn favoriete quotes uit le Petit Prince. "On ne voit bien qu'avec le coeur. L'essentiel est invisible pour les yeux." Zeker als je onder water je duikbril af en op moet zetten...

Het hart. Iets wat ook centraal stond in de medititaties van Tijn Touber, die vorige week bij ons was om Stadsverlichting officieel te openen. Iedere tweede zondagavond van de maand stellen meer dan 700 mensen hun huiskamers in Nederland open om samen te mediteren en wij doen er nu ook aan mee. Bij De Brandweer en Yogaplace zetten we samen onze harten open en zenden we liefde uit de wereld in. Door contact te maken met onszelf maken we contact met de wereld op een dieper niveau. Coherentie. En dit werkt. Tijn vertelde verhalen van onderzoeken in grote steden waar de criminaliteit significant daalde op het moment dat er massa meditatie plaats vond in dezelfde stad. Dus ik stel voor dat we gewoon volgend jaar gezellig met zijn allen met carnaval gaan mediteren! Wie weet wat er gebeurt... Ik krijg opeens zo'n visioen van love, peace and happiness...een bonte stoet sjoenkelende mensen allemoal in de zievende hiemel...sjiek is miech dat! 

Dus de love boat is nog niet langs gevaren bij jou? Ik kan me voorstellen dat je de Yang energie van de Thaise mannen soms ver te zoeken vindt (misschien zou Ashtanga wel iets voor hen zijn? ) Het is een en al vrouwelijke vorm wat de klok slaat. En daarin kunnen ze soms heel ver gaan. Ik heb nog nooit zoveel lady boys gezien als in Thailand. Tegelijkertijd zegt het ook heel veel over de respectvolle natuur van de boeddhistische cultuur. Openheid en leven vanuit het hart is iets waar wij in de westerse wereld nog veel van kunnen leren. 

Misschien omdat ik zelf alles een beetje door een roze bril bekijk momenteel, omdat ik toevallig de love boat hier zag langskomen. En je kent me ondertussen wel...toen ben ik er maar op gesprongen. Geen idee waar me deze naar toe brengt, maar man cannot discover new oceans unless he has the courage to lose sight of the shore. Toch teach? Er is moed voor nodig om je hart te volgen en te zien wat zich allemaal afspeelt onder de oppervlakte. 
Easy as that...piece of apfelstrudel, wat denk jij?

Op naar de Kaffee mit Kuchen in Berlijn. Terwijl ik me in het vliegtuig probeer te concentreren op de wijsheid van Jeff Foster, wordt ik uit mijn gemijmer getrokken door een harde stem die in mijn oren tettert.. Curryworst fur Sie? Ze lijkt wel Thais trouwens. En zo loopt ze het hele vliegtuig af, haar worstenmantra reciterend alsof het een lieve lust is. Wat het dus niet is. Althans niet voor mij dan. Ik ben al sinds mijn 15e vegetarisch dus ben enigszins doof voor die vraag, hoewel het getetter van de stewardess nog lang in mijn oor naklinkt, de toonhoogte de gevoelige snaar van ahimsa rakend. 

Ahimsa, daar was ie weer. In de metro in Berlijn. Laatst in Parijs was ik al verbaasd over de dieptrieste blikken die ik opving, nu zakte me de helemaal de moed in de schoenen. Zoveel verschillende grijstinten heb ik nog niet bij elkaar gezien. Als een toeschouwer kijk ik naar dit toneelspel. Bier en worst doet een mens toch niet altijd goed. Sommige mensen zou ik toch echt van harte een yogi diet toewensen. Beetje bewustwording dabei und so weiter. Terwijl mijn observatielens overuren maakt draait de film gewoon gemutlich door. Ik zit erbij en kijk ernaar. 

Opeens komt er een stoorzender door het beeld gezwalkt, die een behoorlijk kabaal maakt en alle mensen op scherp zet. Een skinhead vergane glorie heeft het op de gekleurde medemens gemunt. Luid blaffend verkondigt hij in hun gezichten dat Deutschland voor Deutschers ist en dat ze moeten oprotten. Mensen draaien hun hoofd weg, krimpen in elkaar als hij langskomt, lopen van hem vandaan en negeren zo goed en kwaad als het kan. Maar deze man blijft stoïcijns doorgaan. Als een klein kind dat geen aandacht krijgt, begint hij steeds harder te schreeuwen, maakt daarbij wilde gebaren met zijn armen en stampvoet er flink op los. Een steek in mijn hart. En zo te zien ben ik niet de enige. Terwijl we het volgende station naderen, gebeurt er iets onverwachts. Wangetjes kleuren rood. Ogen gaan open. Opeens staat er iemand op, loopt naar de nog steeds blaffende man toe en pakt hem bij zijn kraag. Zonder pardon tilt hij hem op aan zijn jas en zet hem zo uit de metro. Zonder een woord te zeggen. Poppetje gezien, kastje dicht. De deuren sluiten weer en we rijden verder. Door het raampje zie ik de skinhead wild gebarend zijn weg vervolgen op het perron, terwijl onze metro rustig doordendert naar het volgende station. Dezelfde grijstinten. Alsof er niks gebeurd is. Blikken weer op oneindig. En verstand...ja laten we het daar maar niet meer over hebben.. 

Mijn ademtechnieken heb ik trouwens ook weer goed kunnen oefenen. Nadat de aardige Turkse taxichauffeur me op tijd op het het vliegveld had afgezet, heerlijk punctueel zoals het een Duitser betaamt en ik lekker entspannen bij de balie van Air Berlin aankom, bekruipt me opeens een onheilspellend gevoel. Je kent die buiksignalen wel he ;-) Of ik even mijn Ausweis wil laten zien. Mijn Ausweis. Uhm... Waar is dat mapje met mijn paspoort en rijbewijs nu toch gebleven? Zou ik het dan ergens onder in mijn tas hebben gestopt? Mijn hoop wordt steeds kleiner, terwijl de rij achter me steeds groter wordt. Ik krijg het er spontaan warm van. Geen ujjayi adem voor nodig. Even later zit ik in hurkzit tussen mijn kleren en toiletspullen op de vloer van het Berlijnse vliegveld. Zonder paspoort, zonder rijbewijs, met een horde ongeduldige mensen achter me en een gefrustreerde Olga aan de balie voor me.. En ik adem. Op dat moment lijkt het alsof alles even stil valt. Ik zit en ik adem. Verder niets. 

In het oog van de orkaan. Daar is het stil terwijl de golven van het leven om je heen razen. Met de adem als anker en het enige wat er overblijft is het kloppen van je hart. 

Zonder identiteit vervolg ik mijn weg en kom ik weer uit waar ik zijn moet. Thuis. 

Vanuit hier stuur ik duizenden betermaakengeltjes vanuit mijn hart naar je toe die dansend op de mooie muziek die ik van je heb gekregen hun positieve helende energie laten neerdalen op Pukhet! 

Take care, breathe and keep on following your heart sistaaaa! 

X

Anouk