Een paaseitje in het NU

Lieve Maliekaaaaaaaaaa!

Onder het genot van een heerlijk kopje cappuccino dat erin ging als koek (dat was die carrotcake die erbij hoorde ;-), las ik je verhaal lieve Cambodjaanse sistaaaa met Franse coupe ravage!  Zo blij om te lezen dat je op je plek bent waar je bent! Ook al is het als een soort rattenvanger van Hamelen… je doet het toch maar mooi weer. Niet alleen de ratten neem je mee met je fijne energie…ik denk dat ook de kids met je op de loop gaan. Samen met jou het nieuwe Khmer jaar in onder de volle maan. Sprookjesachtiger kun je het niet bedenken. Jouw maneschijn bracht me overigens weer terug naar een liedje van vroeger. Het bleef maar in mijn hoofd zitten en toen ik het nog eens goed tot me liet doordringen, zag ik dat er wel wat overeenkomsten uit ons dagelijks leven inzitten… 

In de maneschijn.. in de maneschijn
Klom ik op een trapje naar het raamkozijn
En je raadt het niet .. en je raadt het niet
Zo doet een vogel .. en zo doet een vis
Zo doet een duizendpoot die schoenenpoetser is
En dat is één.. en dat is twee
En dat is dikke, dikke, dikke tante Kee
En dat is recht…en dat is krom
En dan draaien we het wieltje nog eens om
Rom bom

Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is….YOGA! In iedere regel. Geen practice met volle en nieuwe maan. Het beklimmen van de treden van de ashtanga, de 8 limbs. De kraai, de duif en matsyasana, de vis. Maar ook jij met je duikavonturen als vliegende vis en de duizendpoot die ik ben in Mestreech die toevallig haar schoenen heeft verruild voor slippers vandaag omdat het zulk mooi weer was, met fris gescrubte voetjes dankzij jouw lieve verjaardagscadeautje . Raden doen we niet aan, want het houdt ons af van het niet-weten. Een en twee is same same but different en dikke tante Kee is de echtgenote van mister O. Voor het geval je haar nog niet kende….mevrouw Kwetsbaarheid voor intimi. Recht staan we in samastitihi en bij de vooroverbuigingen is onze rug toch nog wel een beetje krom, maar in het halve wiel draaien we ons gewoon om. OM. 

De OM klanken klonken ook door nadat we met de tweede Stadsverlichting Mestreech in lichterlaaie hadden gezet bij de Brandweer. In de maneschijn bij het kaarslicht zaten we in stilte (nou ja, onder begeleiding van mijn stem dan ;-) bij elkaar en lieten we de verbinding met onszelf en de wereld om ons diep door dringen. Dan te bedenken dat er op dat moment op meer dan 750 plekken mensen in Nederland hetzelfde aan het doen zijn, maakt het toch wel erg bijzonder. Het creëren van een groot veld van bewustzijn en hier in mogen zijn, vind ik een groot voorrecht. 

Dat staat dan weer in schril contrast met de eitjes verven, het hupsen van de paashaasjes en de overload aan zoetigheden en chocola van de afgelopen paasdagen. Na de zogenaamde vastenperiode gaan we weer helemaal los en doen ons tegoed aan alle lekkernijen aan de paasdis. Daarbij wensen we elkaar 'vrolijk'  pasen. Ik kan me voorstellen dat je blij wordt van het feit dat Jezus is kunnen opstaan uit de dood, maar is dat waar het werkelijk om gaat? De martelgang naar het kruis was allesbehalve iets om daar eens een gezellig eitje op te tikken lijkt me zo. Misschien gaat het toch meer om het lospeuteren van de aluminium wikkeltjes van de chocolade paaseitjes waar we o zo vrolijk van worden? Zoiets als het uitkomen bij de kern. Daar waar het hart vol van is...

Ik kan nou niet echt zeggen dat mijn mond ervan over loopt. Geen pavloviaanse reactie te bekennen bij het zien van alle paaszoetigheden die te pas en te onpas worden aangeboden door supermarktmedewerkers die als haasjes door de gangpaden hupsen. De sporen van de yoga detox in mijn lijf, kets ik een deuk in ieder eitje. Zonder ze op te eten, dat dan weer wel… Ik ken mijn grenzen. 

Toch, de eierschalen geven me stof tot nadenken. De laatste tijd word ik in mijn omgeving geconfronteerd met mensen die zwaar verslaafd zijn. Dan bedoel ik niet het chocolade paaseitje dat je net niet kunt laten liggen en toch maar stiekem in je mond stopt. Ik heb het over de heavy shit. Mensen die gekke hazensprongen maken om leegten te vullen. Een eitje zo hard mogelijk proberen te tikken, zodat het gevoel volledig wordt verdoofd. Als er geen figuurlijke schalen met drank, drugs en nog veel meer van dat op tafel staan is er niks aan. Dan dansen ze als de muizen van jouw buurvrouw op tafel.  Craving for more. En probeer dan nog maar eens contact te maken. Daar sta je dan met je oom O. (dat is weer een broer van mister O., die heb je vast ook wel eens gezien op een of ander familiefeestje, ze komen vaak samen). Oom Onbeholpenheid is weer getrouwd met miss Machteloosheid. Leuk stel hoor, alleen je kan er niet zo veel mee. 

Misschien is dat juist ook wat er nodig is. Niks. 

Ik was afgelopen vrijdag bij een bijeenkomst van Vera Helleman. Ze woont in hetzelfde straatje als Jeff Foster en Tijn Touber. En je weet inmiddels dat dit in het dorp van acceptatie is. Het dorp van compassie en hartsverbinding. Waar mensen elkaar zonder schroom elkaar vrolijk begroeten zonder dat het pasen is. Waar we kunnen zijn wie we zijn en waar dit helemaal ok is. En waar je dus volledig loskomt van je verhaal. Geen verleden, geen toekomst. Geen afleiding, geen vluchten. Het enige wat telt is hier, nu. Dit moment.  Alle lagen van jezelf afpellen, als een chocolade paaseitje. Wat blijft er dan nog over? 

Voor mij is dat de smaaksensatie van de prikkeling van de zintuigen. Dit is wat er is. 

Vera had het over volledig in het hier en nu zijn. Ik dacht daarbij aan jou. Je vroeg me hoe ik plannen maak voor de toekomst en tegelijkertijd in het nu ben. Nou sweet sistaaaa ik zal je eerlijk zeggen… Ik maak geen plannen voor de toekomst. Ik heb een hekel aan vragen in de trant van wat doe je over 5 jaar, omdat ik dat gewoon ook echt niet weet (en dat wil ik ook niet). Zo blijft het leven een leuke verrassing en kom je op plekken waarvan je dat nooit had verwacht. Zoals jij nu je prutje staat te koken tussen de ratten. Dat had je toch nooit kunnen bedenken? Dus laten we dat denken maar zijn voor wat het is. Want zo kan de eeuwige maalstroom van gedachten ook een verslaving zijn. En een continue bevestiging van zelfdestructie, als je bedenkt dat we zo'n 60000 gedachten per dag hebben waarvan er 80 % negatief is. Vrolijke boel zo in je hoofd..

In het paasweekend ging ik trouwens nog een rondje rennen. Als een vrolijke paashaas hupste ik door de weilanden. Blik op oneindig, maar niet aanwezig. Te druk met alles wat er gebeurde in mijn leven. De verhalen die me terugtrekken in de tijd. Toen ik daaruit stapte en echt contact maakte met waar ik was, ging er een wereld voor me open. Het viel me opeens op hoe groen alles is. De mooie kleuren en de verscheidenheid ervan. Het fluiten van de vogels. Mooi hoe de tijd soms even stil kan staan. Heerlijk...

Klaar voor de lente? De zomer is gewoon in aantocht hier!  Terwijl jij in de overtreffende trap aan het glibberen bent op je matje, vind ik het ergens is het toch jammer dat je niet vorig jaar in het verre oosten zat…om maar even terug in de tijd te gaan. Want NU… dit is het moment ;-) Winter hebben we niet gehad en de lente is ook in alle hevigheid losgebarsten, alsof het zomer is. Mensen vragen me of ik in een of ander exotisch land op vakantie ben geweest, want ik ben zo bruin. Maar het is toch echt gewoon van het lesgeven buiten, het rennen in de zon of mijn practice doen in de tuin. Desalniettemin.. de exotische oorden lonken enorm. Nog even en ik zit weer in de shala op Ko Samui. Met het geluid van het ruisen van de zee op de achtergrond en deze keer is het dan niet alleen mijn uyajjii pranayama. Een plek waar je niet veel meer nodig hebt behalve jezelf. En je yogamat. Die plekken ken je inmiddels ook..

Dan nog de lievelingsplek van mr. O niet te vergeten… Maar vrees niet….Dikke tante Kee weet raad! Als partner in crime van Onzekerheid. in een onmiskenbare combi. Echt. Show it to me baby and I'lll give you all in return. This is how it works… Maar in de werkelijkheid van alledag toch niet zo makkelijk. Nu zijn is ook niet alles. Het vraagt een continue aanwezigheid. De kwetsbaarheid van het jezelf laten zien in alles. Met je eigen verhalen. In alles wat er is. Daarom zeg ik sweet sistaaaaa, kwetsbaarheid rules the world. For real. En die echtheid laat jou zien wie je bent in essentie. Zonder alle laagjes van de persoonlijkheid erom heen…

Zodat er gewoon een lieflijk paaseitje overblijft…

Straight to the heart…
OM

Kus vanuit warm Mestreech waar ik me alweer verheug op het lezen van je nieuwe avonturen! Take care sweet sistaaaaaaa!

X Anouk