Over sponzen, yoga en love boats

Lieve sponge sistaaaa aka BYJ!

Holiday...celebrate! Op je yogamatje genietend van de mango's en jackfruit de volle maan zien opkomen...Wat heb je toch een heerlijke tijd daar! En celebrity it is, wauw je wordt zo nog een Bekende Yoga Juf! Proficiat met het artikel in Yoga Magazine en mooi dat Krama Yoga en jij de aandacht krijgen die jullie verdienen. Ik ben enorm trots op je en met mij vele anderen.. Tijd dus voor een welverdiende vakantie. Groot gelijk. Overleden koning of niet…dit is een kroon op je werk en dat mag gevierd worden! Geweldig om zo te kunnen genieten, net nog even voor het losbarsten van het regenseizoen. Ben je inmiddels al van de regen in de drup beland? Bijzondere ontmoetingen opgedaan die het opkomende rijstgras groener doen kleuren dan bij de buren van de back to basic bouwwerkplaats bij je verder in de straat? Je zult je spons al vast weer helemaal hebben volgezogen met allerlei nieuwe avonturen die je pad hebben gekruist. Geen zorgen, even een paar flinke twists doen tijdens je practice en je bent weer uitgeknepen tot op de druppel. Licht en leeg. Als een vederlicht wolkje zweef je dan verder en word je door een tropisch windje meegenomen naar waar je wil zijn op dit moment. Ik ben heel benieuwd naar waar dit nu is..

Op dit moment bevind ik me tussen de roze wolken hoog in de hemel boven de Noorse fjorden, waar ik met de love boat weer terug vlieg van een aantal heerlijke dagen met mijn Viking. Hij heeft geen blonde vlechten trouwens. En ook geen helmpje met hoorns erop. Eigenlijk is alle overeenkomst met Wickie ver te zoeken, behalve dan dat hij net zo stoer en sterk is uiteraard. Of nog wel meer. Een drietand gebruikt hij alleen als vork om een hapje vlees mee te eten en zelfs dat niet altijd. Hij houdt meer van de saté stokjes om door me heen te prikken. Altijd raak, recht in de roos, die hij doet bloeien door gewoon te zijn. Ik kijk uit het raampje en mijmer wat tussen de wolken door, die allerlei vormen voor me aannemen. Een oneindig droomlandschap met hartebomen, diepblauwe luchten gevuld met flexibele wezens die voortbewegen in allerlei gedaantes. In de hemel bestaat de zevende Ashtanga yoga serie wel…  

Ondanks dat de lentezon volop schijnt, begon het toch even te regenen bij ons afscheid. De overweldiging viel als een onweersbui over me heen en de bliksem raakte me in mijn hart. De tranen werden opgevangen door mijn huid. Als een spons zoog ik ze naar binnen waar ze diep doordrongen in mijn gedachtenwereld en ze daar hun weg liet vinden. En terwijl de afstand ons steeds verder van elkaar verwijderde, kom ik steeds dichter bij de oorsprong van de waterval.

Accepteren van wat er is en dat alles de ruimte geven om te zijn. Alles is ok. Hoe vaak hoor ik deze woorden niet mijn mond uitrollen tijdens de yogales of geef ik het mee als denkvoer tijdens een een-op-een sessie? Nu voel ik mezelf net een spons…volgezogen met allerlei gevoelens, waarvan ik weet dat ze gewoon allemaal naast elkaar kunnen bestaan, want zo is het leven. Ruimte en rust is alles wat er nodig is. En aandacht. Ook voor datgene wat je liever niet wil voelen. Dus practice what you preach, teach zeg ik vermanend tegen mezelf, terwijl ik me naast het vliegtuigraampje nestel. Op de achtergrond prevelt de biddende Afrikaan in vol traditioneel ornaat in de stoel achter me, weer eens wat anders dan Wickie de Viking trouwens. Zijn penetrante geur doet me denken aan de hardwerkende landwerkers op de wijde steppes in de brandende zon in Afrika. Waar ik ook nog eens heb rondgelopen in het verleden. Ik dwaal af. De aapjes in mijn geest nemen me bijna mee naar andere oorden. Totdat ik stop in dit moment en kijk naar wat er is. De hemel barst open. Ik dompel me onder in de waterval en voel het water langs me heen kletteren. Druppels lopen langs mijn huid en ik proef de zilte smaak op mijn tong. Een koalabeertje is er niks bij. Dit is purificatie pur sang. Daar kan geen verhitte ashtanga practice tegen op.

Ik kijk naar buiten en vraag me af hoe dat toch zit met verlangen. Wetende dat mijn Viking pas weer over een kleine drie weken aankomt met de love boat. Voor een korte pitstop, want daarna ga ik op mijn beurt mijn overzeese yoga avonturen tegemoet op Koh Samui. Haha, ik zie jou al wuiven vanaf het ligbedje aan het strand. Bestel maar alvast een coconut water voor me, ik kom eraan! Ik kan niet wachten. Tegelijkertijd word ik overvallen door een enorm gevoel van gemis. Mijn allerliefste aan de andere kant van de wereld. Even slikken. Just breathe.

Dat brengt me naar alles wat ik in de afgelopen jaren heb gelezen over het loskomen van verlangen. Non-attachment. De yoga filosofie staat er bol van en ik heb me in de loop van de tijd grondig in de yama’s verdiept. Een hoop dingen gaan gewoon vanzelf. Zo kijk ik al jaren geen TV meer en heb ik de krant ook maar opgezegd. Materiele zaken doen me niet meer zoveel. Met winkelen doe je me echt geen plezier meer en ik kan net zo blij worden van een overnachting in het zand onder een sterrenhemel als van een exquise maaltijd in een sterrenrestaurant. De yama Apahigraha, het niet begeren van dingen, is iets wat hand in hand gaat met het lopen van je yogapad, zonder dat je daar veel voor hoeft te doen. Brahmacharya echter is iets wat ik wat moeilijker vind om me eigen te maken. Het verlost zijn van verlangens door de geest vrij te maken van welke vorm van genot dan ook en kuisheid staat hierbij voorop. Dit stelt je in staat om in diepere staat van meditatie te kunnen komen. Werkelijk alles uit jezelf kunnen halen en tevreden zijn met niets.Tsja. Doe het maar eens in deze wereld. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar de westerse wereld schreeuwt op allerlei mogelijke manieren om aandacht. Moeilijk om je dristhi te behouden zo. En dat laatste geldt zeker in het geval van de liefde.

De beste stuurlui staan aan wal. Maar als de love boat langskomt is het toch heel moeilijk om daar niet op te springen, dat kan ik je wel vertellen.

Volgens mij weet je wel wat ik bedoel lieve sponge sistaaa ;-) Over sponzen gesproken, wat mooi en herkenbaar wat je schreef over de workshop van de gastdocente bij jullie afgelopen week. Het bekkenverhaal is iets wat mijzelf ook bezighoudt de laatste tijd. Het is vaak nog zo’n ontgonnen gebied waar zoveel kracht in opgeslagen zit. Alle prana, de levensenergie waarop ons wezen draait, zit daar diep verborgen als een onuitputtelijke bron. Mula bandha, het energetische slot met de sleutel tot alles. De deuren die je kunt openen met het activeren van je bekkenbodemgebied zijn onuitputtelijk. Betekent dit dan dat je het hele gebied op slot moet zetten? Nee, volgens mij niet.

In mijn praktijk kom ik geregeld jonge meiden en vrouwen tegen met eetproblemen. En als ik hen vraag waar ze het meest naar verlangen is dat doorgaans een platte buik. Precies datgene wat jij omschrijft…

Verlangen naar een platte buik.

Verlangen naar een platte buik zou misschien best wel eens kunnen betekenen verlangen naar meer contact met hun gevoel. Onbewust. En zoals het gaat met ieder gevoel…dat heeft ruimte nodig. De controle  loslaten en kijken naar wat zich aandient. Buddha buikjes op een rij….en een twee drie….laat lekker helemaal los. Blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Ik weet niet hoe jij dat ervaart als teach, maar de buikademhaling aanleren is soms nog moeilijker dan iemand in kurmasana leggen.

Yoga. De verbinding tussen lichaam en geest. De verbinding met alles wat er was, is en zal zijn. Licht en donker. Compleetheid in imperfectie. Ik kijk uit het raampje en zie hoe de vleugel de lucht doorklieft terwijl we landen. Aarden. Met de kracht van mula bandha als geheim wapen. De aapjes nemen me weer mee naar Brahma zittend op zijn lotusbloem. Ik weet het niet. Loskomen van alle genot met liefde als main factor… Je leert niet te zwemmen door aan de rand te blijven staan. Het is heel makkelijk om je terug te trekken op een berg in meditatie ver van de wereld vandaan. Maar het echte leven speelt zich af in de wereld. Met alle aardse geneugten die dat met zich mee brengt en om hier vooral als echt mens in te kunnen blijven staan. Ik denk dat ik in mijn leven genoeg heb ervaren dat ik alles uit mezelf kan halen. Been there done that.  Verlicht zijn is voor mij met beide benen op de grond staan. Deel uitmaken van het dagelijks leven en hier het licht in kunnen zien. Niks verhevens. Hier en nu. Het voelen stromen van de levenskracht, vanuit de kern van je lichaam. Kijken hoe je hier balans in kan brengen. Daar ligt voor mij de uitdaging.

En misschien heeft het verlangen naar meer me juist wel verder gebracht. Vanuit de verbinding met jezelf ontstaat de verbinding met de ander. Lachend draai ik me om wanneer de Afrikaan achter me luidkeels begint te zingen omdat we net veilig geland zijn. Ik sta op, zwaai de tassen over mijn schouders en stap naar buiten. Beide beentjes weer op de grond. De wereld in.

Sweet sistaaaaaaa see you soon in Koh Samui!!!

xx

Anouk