Hoe een (voet)balletje rolt naar Thaise yoga sferen...

Lieve Marieke, Maleise schone! 

Time flies when you're having fun! Een van de gevolgen van in het nu leven is dat je totaal geen benul meer hebt van de tijd. Een minuut lijkt soms een uur en de dagen vliegen voorbij alsof het seconden zijn. Het leven gaat geloof ik echt sneller naarmate je ouder wordt. Tel daar nog eens een bezoekje van de love boat bij op, een roadtrip naar een yogi love ceremony in Frankrijk, drukte op het werk en dan weet je vast wel hoe laat het is. 

Time to say goodbye dus! Heel fijn om nog een extra update van jou tussendoor te krijgen. Ongelofelijk ook dat je nu alweer afscheid hebt genomen van Cambodja en geweldig de manier waarop. Heerlijk om op een afstand te kunnen meegenieten van je afscheidsweekend. Ik zie je al helemaal los gaan in je feestjurk, miss Nightingale.. Met je fluwelen stem bereik je vast ongekende toonhoogten terwijl Madonna's Like a virgin door de speakers schalt stel ik me zo voor. Dit ga je zeker nooit meer vergeten. Het is weer eens wat anders dan te vredig te om-en niet waar? Ik zo zo mijn dancing shoes aantrekken en met je meehupsen. Want ja, daar houd ik ook van, om even op je vraag terug te komen. Ook een yogini mag het leven af en toe met een korreltje zout nemen. We hoeven niet alles in onze neti-pot te stoppen denk ik maar zo. 

Maar aan flauwheid geen gebrek bij jou. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het overal. Daar ben je inmiddels ook achter gekomen zo te lezen. Tijd voor jezelf. Mooi. Klaar voor een frisse duik in een nieuw avontuur. Onbekend terrein, out of your comfort zone. Maleisië is de gelukkige nu. Dappere darth vader! En het ruisen van de zee brengt je weer verder. Wat mooi dat de dolfijnen je hebben meegenomen naar de stilte in jezelf. De plek waar alles goed is zoals het is. Ik voel de rust tussen de regels door en zonder woorden weet ik wat je zegt. 

Stilte. Een magisch mooi iets. Een momentum. Een leegte vervuld met sereniteit. Een ruimte die losstaat van plaats en tijd, waarin tegelijkertijd de verbinding ligt met alles om ons heen, vanuit een diepe verbinding met onszelf. Luisteren naar de stilte is oorverdovend en brengt me in een staat van zijn die ik moeilijk in woorden uit kan drukken. Vertraging en verdieping. Wat ben ik daarom blij met het WK! Ik weet niet of je er daar iets van mee krijgt maar heel Nederland is inmiddels weer in vol oranje ornaat gehesen en hijsen de biertjes naar binnen bij elk doelpunt dat wordt gescoord. Dat even terzijde. Wat veel mooier is, is wat er tijdens zo'n wedstrijd gebeurt. Procesmatig dan, want inhoudelijk kan dat balletjetrap me gestolen worden, dat snap je wel. Maar wat bijna niet te bevatten is.. Nederland valt stil. Geen verkeer meer op de straten. Geen telefoon die oplicht van de mailtjes en berichtjes (en dan heb ik 'm altijd al op stil staan kun je nagaan). Geen mensen tijdens de spinningles. Zelfs in de shala is het rustig. De supermarkt is uitgestorven. Nederland zit in diepe concentratie op de bank voor de TV... dristhi bal. Bij iedere overwinning schallen de oerkreten door de straten, een soort van opzwepende uyajji uitmondend in een luide AUM. Om na de wedstrijd in een diepe extatische roes te verkeren, die mensen in een intense gelukzalige staat van zijn brengt. Wat zo'n simpele bal toch niet in beweging kan brengen. 

Ik gooi nog eens een balletje op bij mezelf en houd hem hoog in de lucht. Zwevend op de warme luchtstroom. Biddend als een roofvogel in de lucht. Klaar om te duiken in de leegte. Zonder prooi, want als vegetariër geef ik dat balletje graag door. Waar ik dan op afsteven? Geen idee. Ik dein mee op alles wat zich aandient en luister naar wat ik niet kan horen. Stilte voor de storm? Orkaan op komst op zee? Met de love boat trotseer ik strijdvaardig alle woelige wateren die me naar een soort van niemandsland brengen. Vergelijkbaar met jouw bubbels waarin je je regelmatig bevindt. Je vroeg je af of je je dan niet teveel terugtrekt in je eigen bubbel, of je dan nog wel echt in deze wereld bent? Ik denk niet dat het een vorm van escapisme is. Je bent gewoon waar je bent. Al het andere eromheen is er ook nog, maar daar gaat je aandacht niet naar toe. Zolang je maar met beide voeten op deze aarde blijft staan en niet wegzweeft. Volledig in de wereld zijn, contact maken met waar je bent en daar dat neerzetten wat je wil. Focus zonder doelgerichtheid. 

Makkelijker gezegd dan gedaan. Doe het maar eens tussen de afleidingen van alledag door. Allerlei obstakels die we tegenkomen op ons pad, vertroebelen soms ons zicht en doven het innerlijk vuur. Laten ons ronddolen in het niet-wetende niemandsland. Ik weet er alles van. De afgelopen tijd heb ik hier ook regelmatig rondgelopen. Op allerlei gebieden sta ik op het punt een aantal belangrijke keuzes te maken die nogal bepalend zijn voor de rest van mijn leven. Althans dat denkt mijn ego dan, die vooral gevoed wordt door angst. De angst om vrijheid te verliezen, de angst om mezelf te beperken en in die zin ook de angst om de diepe verbinding aan te gaan met dat waar ik ben op dat moment. En het daarbij kunnen laten. Niet altijd op zoek gaan naar meer. Maar ook dat is maar een illusie en besef dat het idee van dualiteit ons vaak gevangen houdt, vanuit een gevoel dat we keuzes moeten maken voor het een of het ander. Maar als je goed kijkt, is alles er gewoon en kunnen dingen naast bestaan. Vanuit een eenheidsperspectief bekeken is er ruimte voor alles wat er is. En het zijn juist de tegenstellingen die nodig zijn om tot eenheid te komen. Daar is vrijheid, daar is het innerlijk vuur. Al het andere zijn stuiptrekkingen van het ego die bang is om controle te verliezen. 

Ik ben vrij als ik iedere dag kan doen wat ik fijn vind, als ik datgene kan zijn waar ik voor sta in mijn leven. In welke omgeving dan ook. Gevoed vanuit mijn eigen innerlijke krachtbron. En wat er ook gebeurt, hoe woest de storm ook is, yoga brengt me iedere keer weer terug naar dat waar het om draait. Ik geloof dat we hier erg same same in zijn, niet waar nachtegaaltje met gouden keeltje? Moeten we daar maar eens een vreugdedansje op wagen onder de palmbomen ofzo..

Luke Jordan was trouwens ook weer neergestreken in Maastricht. Op de vleugels van zijn energie nam hij ons mee in de stille kracht van de Mysore les. Een man van weinig woorden die stilte doorklieven en me diep raken. Er is een woord wat maar blijft naklinken in mijn hoofd. Laatst ben ik een keer hard gevallen toen ik vanuit een dropback weer omhoog kwam. Sindsdien zit er angst in mijn lijf en kom ik niet meer vanzelfsprekend omhoog. Vanuit zijn ooghoeken zag Luke me worstelen met mijn angst terwijl ik stond te drentelen op mijn mat. Het enige wat hij zei was 'commit'. Commit. Commit to do it. En hij heeft gelijk. Dat is wat het is. Commitment. Bewust de keuze maken om je verbinden aan datgene wat je graag wil. Alle aandacht erop focussen en dan lukt het. Al het andere is niet belangrijk en zorgt alleen maar voor afleiding. Ashtanga yoga is all about commitment. Practice practice practice. Zes dagen per week, iedere dag weer opnieuw. Practice and all is coming. Wat dat dan ook moge zijn...

Over commitment gesproken, vorige week was ik in de Loire voor een heuse Yogi love ceremony. Op het landgoed van een sprookjeskasteel vierden we de verbinding tussen twee bijzondere personen. De zonnige zondagmiddag was vervuld van licht en liefde en mooie woorden van dankbaarheid en genegenheid voor het bruidspaar. Linda Munro en Gerald Disse van Ashtanga Yoga Paris hielden een indrukwekkende toespraak waarin ze spraken over de essentie van yoga. Verbinding. Met de wereld om je heen, met jezelf. Zonder oordeel en in volledige acceptatie met alles wat er is. Yoga is liefde in de puurste vorm. Dat klonk ook door in de Gayatri Mantra die we samen zongen. Een soort van karaoke, maar dan net even iets anders. Woorden van liefde en dankbaarheid in de kracht van het samenzijn. De geur van de door iedereen meegenomen lavendel omringde het koppel, dat elkaar plechtig een mala omhing in plaats van het aanschuiven van een ring. In het gras deden we ons tegoed aan een super food picknick en proostten met zelfgemaakte kefir limonade, met op de achtergrond de prachtige stem van een Indiase zangeres. In onze zomerjurkjes, op slippertjes en met bloemen in ons haar. Een idyllisch plaatje. Een moment waarop de tijd even stil staat. Een plek waar je altijd wel zou willen zijn. 

Slippers is ook het eerste wat ik aantrek als ik ben aangekomen in Bangkok. Terwijl ik het vliegtuig uitloop, valt de warme deken van zon en vochtigheid over me heen, gemengd met de geur van Aziatische kruiden. Ik adem een keer diep in en voel een diepe glimlach over mijn gezicht gaan. Even later zit ik aan mijn eerste cappuccino, die ik precies kan betalen van de 120 baht die ik nog van de vorige keer op zak heb, terwijl ik wacht op mijn aansluitende vlucht. Tevreden met waar ik nu ben, neem ik een eerste slokje en terwijl ik dat doe, beginnen de Bangles met Eternal Flame te zingen uit de speakers van de coffee corner. Ik moet even slikken en mijn ogen schieten vol. Niet alleen omdat de koffie zo lekker is. De diepe boodschap van het liedje raakt me precies waar ik moet zijn. Het innerlijk vuur dat altijd brandt. Dezelfde boodschap die ik mijn moeder met dit zelfde liedje wilde meegeven tijdens haar crematie een paar jaar geleden. En nu, juist op dit moment, terwijl ik op een vroege zaterdagochtend aan de andere kant van de wereld in een smoezelig vliegveld koffietentje zit, met een hoop nieuwe avonturen voor de boeg, word ik even herinnerd aan de essentie van het leven. Deze momenten van synchroniciteit maken me dankbaar en stil en geven me het vertrouwen dat alles loopt zoals het moet lopen. Tranen van geluk. Maar goed dat er geen microfoon in de buurt is, anders had ik er spontaan een karaoke show van gemaakt ;-) 

Op mijn slippertjes zet ik mijn weg voort naar mijn eindbestemming en tegelijkertijd het begin van mijn reis. Samahita retreat op Koh Samui. Vier weken lang mezelf onderdompelen in yoga. Verdieping in meditatie, pranayama, asana en filosofie. 
Commitment. De verbinding aangaan. En dit begint met de verbinding met jezelf. Volledig aanwezig zijn op de plek waar je bent. Je ruimte innemen. En dan heb je niet veel nodig. Kan ook niet...want mijn bagage zwerft nog ergens rond op deze wereld. Maar ik voel me blij en maak een vreugdedansje op mijn slippers. Nu gaat het echte werk beginnen. Atha yoga anushasanam.

Ik ben heel benieuwd naar waar jij nu bent op dit moment! Zoals altijd uitkijkend naar je verhalen, stuur ik je een warme plakkerige knuffel. Tijd voor het zwembad in de net voor de time being gekochte bikini! 

See you when you see me! Soon! 

Plons :-)

X

Anouk